یادداشت‌های کتابخوان ۳۲ (56)

          چقدر قشنگ بود ، علی رغم خشونت زیاد دو برادر در آدم کشی نمی دونم چرا آخر داستان دلم براشون سوخت ، هرچند حق شون بود ... از قدیم گفتن با هر دست بدی با همونم میگیری ....
        

          کتاب رو در مدت زمان پنج دقیقه مطالعه کردم ، اون رو بصورت کتاب الکترونیکی از برنامه طاقچه دانلود کردم رایگان بود ، نقاشی هایش  زیبا بود اما در مورد متن کتاب همان جملات کلیشه ای و تکراری ....
        

          از متن کتاب : وقتهایی که هیچ کاری نمی کنی ، اصلا وقت هدر رفته نیست 😂
چقدر بخاطر روزهایی که هیچ کاری نکردم عذاب وجدان داشتم همش فکر میکردم فرصت هارو از دست دادم ... 
        

          نمی دونم چرا ما آدم ها عادت داریم انقدر با نداشته هامون ، خودمون رو اذیت کنیم . 
        

          کتاب را بصورت صوتی با صدای آقای بهروز رضوی گوش دادم ، عالی بود هم خوانش هم داستان پردازی ، ممنون از برنامه طاقچه 
        

          قبلا از خانم ترقی کتاب دو دنیا رو خوانده بودم که بسیار عالی بود ، این کتابشون هم به نظر من فقط دو تا از داستان هاش جالب بود ، بعضی شخصیت پردازیها و فضا سازی‌ها انقدر عالیه که انگار من اون داستان رو زندگی کردم قبلا ، مثل داستان سفر بزرگ امینه و درخت گلابی ....
        

          داستان های روان و خوبی داشت ...
اون نکته ای که ذهنم رو درگیر کرد این بود که حتی افغان هایی که بعد از حمله طالبان از کشورشون مهاجرت کرده بودند حالا یا به اروپا یا آمریکا،  باز هم انگار خوشبخت نبودند ...
به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد
گلیم بخت کسی را که بافتند سیاه
        

          داستان بسیار روان ، جذاب و خواندنی بود ، لطفا صدا و سیما به جای ساخت  سریال های صد من یه غاز و بی رنگ و رو کمی هم از این منابع استفاده کند ، سپاس 
        

          خاما داستان یک خانواده کرد هستش که در زمان جنگ کوموله ها با حکومت وقت از روستای محل زندگی شون کوچانده میشن ، خلیل راوی داستان عضو یک خانواده پر جمعیت هستش که عاشق دختری به نام خاما میشه که در همسایگی شون زندگی میکنه البته خاما چند سال از خلیل بزرگتره و حتی اون رو پشم هم حساب نمیکنه و در جریان درگیری ها اسیر میشه ، خلیل دیگه اونو نمیبینه ولی تا پایان کتاب مدام توهم میزنه و با خاما صحبت میکنه ، کلیت داستان قشنگه ولی توصیف ها و پرداخت های زیاد باعث افزایش حجم کتاب و حوصله سر بر شدن اون شده ، در کل بد نبود ...

        

          نظردادن درمورد این کتاب خیلی سخته. داستان پر از شخصیت های حال به هم زن، چندش آور و رو اعصابه که میتونه باعث بشه کلی از دستشون حرص بخورید. یه عالمه ادم احمق و ابله دور هم جمع شدن. (الحق که اسم کتاب فوق العادست!) تا اخرای کتاب همش میگفتم چرا باید این همه داستان موازی بی سر و ته رو با این این همه شخصیتای ازاردهنده خوند! اگرچه که قلم نویسنده و توصیفاتش به شدت جذاب و ستودنیه. دو تا فصل اخر نظرمو به طور کلی تغییر داد. حتی تصورشو هم نمی کردم همه ی اون داستانا و شخصیتا توی یه نقطه به هم بپیوندن و همه چیز انقدر خوب تموم بشه. نویسنده عجب شاهکاری خلق کرده! یه کتاب فوق العاده با یه عالمه شخصیتای دوست نداشتنی. بدون شک هیچ وقت "ایگنیشس" رو فراموش نمیکنم. شخصیت دوست نداشتنی و چندش اور و رو اعصابی که اواخر کتاب بیشتر رقت انگیز بنظر میاد ...
        

          کتاب خوبیه، ارزش مطالعه داره، ترجمه قابل قبوله و... اما در مورد مقایسه شدن با ناطور دشت خیلی موافق نیستم، هر دو نوجونایی ان که مشکلات خاص خودشونو دارن ولی این دو تا اونقدر با هم فرق دارن که حوصله ندارم بنویسم و اگه خودم هم می‌بودم حاضر نمی‌شدم اونجور متن بلندی رو بخونم. در کل ناطور دشت رو خیلی بیشتر ازین کتاب دوست داشتم.
        

          وای که چقدر این کتاب تلخ بود ، بخشی از کتاب با استناد به منابع تاریخی معتبر در مورد شکست های متوالی ایران از عرب ها و خیانت سرداران ایرانی به وطن بود و چگونگی ورود اسلام با ضرب و زور شمشیر به ایران . البته که شرایط داخلی آن زمان ( اختلاف طبقاتی زیاد) و سقوط سلسله‌ ساسانی هم مزید بر علت شد . اما نکته ای که در کتاب برای من جالب بود این بودکه پس از زیر سلطه رفتن ایران و سرازیر شدن ثروت ایران بسوی عربستان و پرداخت مالیات ایرانی ها به حکام عرب  ، عمر خلیفه دوم مسلمین بخاطر پر شدن خزانه اقدام به پرداخت یارانه به مردم عرب میکرد بطوری که سهم زنان پیامبر سالی دوازده هزار درهم و ... بود ، تا جایی که ابوسفیان اعتراض کرد که اشتباه رومیان را تکرار نکنید این یارانه ها مردم را تنبل بار می آورد و دیگر کسی دنبال کسب و کار و تجارت نمی رود ، عمر گفت : با این همه درآمد چکار باید کرد ؟ راه دیگری نداریم . 

        

          و (به یاد آر) وقتی که پروردگارت فرشتگان را فرمود که من در زمین خلیفه‌ای خواهم گماشت، گفتند: آیا کسانی در زمین خواهی گماشت که در آن فساد کنند و خونها بریزند و حال آنکه ما خود تو را تسبیح و تقدیس می‌کنیم؟! خداوند فرمود: من چیزی (از اسرار خلقت بشر) می‌دانم که شما نمی‌دانید.
.
آیه ۳۰ سوره بقره
        

          کتاب راجع به والدینی که خواسته یا ناخواسته با رفتار های سمیشون به بچه هاشون اسیب میزنن این والدین لزوما یه سری هیولا ترسناک نیستن بلکه اتفاقا شاید از بیرون خیلی ادم های شریفی به نظر بیان ولی با رفتار هاشون و برخوردهاشون به فرزندانشون اسیب میزنن گاهی اسیب جسمی و همواره اسیب روحی و روانی . این کتاب یه حرف و هدف مهم داره و اون اینه که همه پدر مادر ها والدین خوبی نیستند و حتی گاهی اسیب های سنگینی به فرزندانشون میزنند و گاهی مشکلات ما در بزرگسالی ریشه در کودکی و رفتار پدر مادر مون داره . مطالعه این کتاب باعث میشه بدانیم با فرزندان مون چطور رفتار کنیم تا در آینده کمتر آسیب ببینند . 
        

          ای کاش صدا و سیمای ما بجای ساخت سریال های صد من یه غاز کمی هم به منابع تاریخی از این قسم رجوع می کرد تا بلکه کمی فرهنگ و هویت ایرانی در جامعه نشر پیدا کنه ، زیاده گویی نمی کنم که آب در هاون کوبیدن است ....

        

          اون قدرها هم که بعضی دوستان انتقاد کرده بودند ، بد نبود ...
        

          واقعا زندگی تا چه حد میتونه از درِ ناسازگاری با یه آدم وارد بشه ، همه اطرافیان ونگوگ بجز برادرش اون رو دیوونه می دونستن در حالی که به نظر من سطح درک شون نسبت به ونگوگ پایین بود . آنچه که ذهنم رو مشغول کرد این بود که عدم درک اطرافیان میتونه آدم رو به سمت  چه جنونی سوق بده ... ونگوگ با وجود هجمه های فراوان تونست به خوبی مسیر خودش رو پیدا کنه و به خواسته اش برسه ولی افسوس که سراسر زندگیش رنج بود .
 داستان در نهایت تلخی بسیار زیبا ، ترجمه روان و خوب و در کل پنج ستاره تقدیم می شود . 
        

          آنچه که بعد از مطالعه این کتاب ذهن من رو درگیر کرد این بود که بی عدالتی می تواند در هر برهه از زمان و مکان در جوامع مختلف به شکل متفاوتی نمود پیدا کنه ،مثلا آمریکایی‌ها درست در زمانی که سیاه و سفید رو باهم برابر نمی دونستند نسبت به کشتار يهوديها توسط هیتلر اظهار انزجار می‌کردند و باور داشتند که در حق يهوديها بی عدالتی صورت گرفته در حالی که خودشون به نوعی دیگری از بی عدالتی مبتلا بودند ...