یادداشت‌های تاکومی (32)

          کودکانه بود. هیجانو حفظ میکرد اما کودکانگیش کم نمیشد. 
        

          آیا من احمقم که نصفه شب یادم میاد برم کتابایی که اضافه نکردمو اضافه کنم بعد اون وسط میبینم عه! ضد رو نخوندم چرا و میگیرم میخونمش؟ بله احمقم. 

        

          متن ثقیلی داره ولی خارج از محدوده فهم نمیره
چیزای خوبی یاد گرفتم و تسلی بخش بخشی از وجودم بود
آنتونی کنی خودشو شکاک مینامه ولی نسبت به خدا اتفاقا خوش بین بنظر میرسید
        

          متن روان قابل فهم و در عین حال اونقدر روون نیست که دلو بزنه و بافت کهنشو از بین ببره. سبک شناسی نمیدونم ولی در حد کسی که نمیدونه حس میکنم سبکش شبیه هزار و یکشبه پر از داستانای تو در تو. لذت بردم از داستان‌ها. داستان‌هاش دنیای احتمالات من برای قضاوت قضا و قدر و خلق الله رو گسترده‌تر کرد.
پایان.
        

          دلیل اینکه چهار ستاره میدم مسلما جذابیت این کار و تاثیریه که ازش گرفتم. اما ستاره‌ای که نمیدم به دو دلیله؛ یک خوندن وقتی نیچه گریست قبل از درمان شوپنهاور، چون اون در سطح کاملا متفاوتی با این رمان قرار داشت. دو به دلیل اینکه هیچ وقت خوشم نیومده یه مسئله خیلی واضح تو چشمم بشه. مثلا به وضوح این کتاب در باب گروه‌درمانی و درمان شخص شخیص شوپنهاور صحبت میکنه. و من نمیپسندم انقدر مستقیم بهش پرداخته میشد به این بهانه که یه فرد دیوانه‌ی شوپنهاور با شوپنهاور درمان شده و از همه بدتر این شخص خودش رو هم ردیف و طبقه شوپنهاور میدونه در حالی که هیچ ایده نابی از ذهن سرشار برکت خودش نداره و فقط ضبط صوت حرفای شوپنهاوره و وقتی کسی با یه جمله فلسفی از شوپنهاور نقدش میکنه جوابی نمیده با اینکه با اون بخش از حرفای شوپنهاور یا هر فیلسوف دیگه‌ای مخالفه. هوف یه نفس بگیرم.
خلاصه که آره اینهمه طومار که نوشتم فقط باعث میشد یه ستاره ازش کم کنم پس جدی نگیرید و بخونیدش. قشنگه و تو زندگی کمک حالتون میشه.
        

          واقعا این داستانای کوتاه آدمو به فکر فرو میبره، که یه انسان چقدر میتونه پلید و کثیف باشه. گاهی اوقات داستان‌ها قابل حدس میشدن اما این قابل حدس بودن از هیجان ماجرا کم نمیکرد و این معجزه قلم نویسنده بود. 
چندین داستان با طیف جنایت‌های یکسان که در هرکدوم هیجان و کششی بود که تو داستان کوتاهای دیگه نمیشد اثری ازش پیدا کرد. نبوغ آمیز کلمه مناسبی برای این افکار به رشته تحریر درومده‌س.
        

          کتاب، به طور رسمی از خود استاد مطهری منتشر نشده و از نوشته‌های ایشون جمع‌آوری شده. پس لطف کتابای سنگینشون که مو رو از ماست میکشه رو نداشت اما خالی از لطف هم نبود.
کتاب در بسیاری از موارد به نقد برتاند راسل و نظراتش راجع‌ به آزادی جنسی و عشق پرداخته و به نقد آزادی جنسی‌ای که غرب بدنبال خفقانی که کلیسا موجبش شده بود پدید آورده بود. 
به اون اندازه‌ای که میخواستم بازش نکرد. مثلا من دوست داشتم بیشتر این مسئله باز بشه که چرا نمیتونیم بگیم"تا وقتی به کسی آسیب نزنم کارم اشکالی نداره" 
بهرحال جالب‌ترین بخشش برام ضدیت و همراهی توامان عشق و رابطه جنسی بود.
        

          اول که کتابو خریدم، فکر کردم که داستان باید باشه-چون اسم داستایوفسکی رو که دیدم دست و پام شل شد مثل همیشه- بعد که اولین جمله رو خوندم" اروپا موطن دوم ماست" دیگه نتونستم به همسرم آویزون نشم که بخرش‌. اما چه بسا حرف دل ما بود. حرف مایی که غرق تجدد غربی‌ایم و از خودمون و روح ایرانی(روسی)مون صرف نظر کردیم. حتی تو ادبیاتمون هم جنس ادبیاتمونو سعی میکنیم به غرب نزدیک کنیم و...
بهرحال جالب بود و من با خوندن هر جمله‌ای که داستای عزیزم نوشته باشه در حیرت فرو میرم که واهیییی اینو داستایوفسکی بزرگ نوشته پس خیلی برام محترمه. اما سه ستاره میدم چون داستانی نبود و اون لطفی که در داستان هست در چیز دیگری نیست
        

          ظرافت ظرافت ظرافت... فاضل چه میکنی با دل بی‌اعتبار ما/ با شعر خود نسنج، خلوص و عیار ما
        

          فاضل نظری که یادداشت نمیخواد
فقط بخونید
        

          " یکی از مسائلی که دکارت مطرح کرد این بود که ثنویت زیادی میان روح و جسم قائل شد و این دو را خیلی مباین از یکدیگر شناخت. او روی اصول فلسفی خودش معتقد شد که روح از مختصات انسان است؛ به این بیان که روح داشتن مساوی است با عقل داشتن و عثل داشتن مساوی است با ادراکات کلی و علم داشتن و بعد گفت روح از مختصات انسان است. حیوانات چطور؟ حیوانات روح ندارند و ماشینهای بی‌جانی هستند..." "بلکه درباره انسانها هم همینطور است؛ ما به چه دلیل میتوانیم این احتمال را نفی کنیم که من بگویم من خودم را مستقیما درک می‌کنم و به خودم علم حضوری دارم، اما از کجا که رفیقم هم جان داشته باشد؟..."
        

          خوب نبود
حتی میشه گفت چرت بود
راستش من اول فکر کردم داستان فلسفی داره ولی بعد که دیدم اینطوری نیست تو ذوقم خورد 
هرچند به عنوان یه داستان جادویی هم خوب نبود.
        

          با تمام سادگی ای که در نوشته‌ی روانش یافت میشد پر از رمز و راز‌های زیبای نوشتاری بود که حس خوبی به انسان میداد و شوق ادامه داستان را در تک تک صفحات حفظ میکرد. حای در صفحه‌ی آخر آن.
        

          کتاب خوبی بود و پایه ریزی خوبی برای درک اصطلاحات سیاسی بود. با ایده‌اولوژیای گاها افراطی هیتلر به خوبی میشه آشنا شد و حرفای حقی هم داره‌.
        

          این سری از کتابهای هزار و یک شب که مربوط به زمان مادر و پدر من بوده بینظیرن، آرزو میکنم که کاش کل مجموعه رو داشتم و میخوندم
        

          دوبار کتاب رو خوندم، بنظرم روایت کردن داستان به صورت ارتباط نیچه و فروید جالب توجه بود و مطالب فلسفی + روانشناختی داستان به شدت جذابه و ما رو با شخصیت نیچه آشنا می‌کنه
        

          اگر به بن بست خوردید و نمیدونید مشکل رابطه‌تون با والدینتون از کجا نشأت میگیره بخونیدش. چون معمولا ما یه گاردی داریم که والدینمون اشتباه نمیکنن و دنبال مشکل خارج از خانواده میگردیم💔
        

          از داستان لذت بردم ولی نتونستم به زندگی واقعی ربطش بدم
برای روزمرگی کتاب خوبیه
        

          نوشته خیلی تابلو و مستقیم مفاهیمی کخ میخوادو انتقال میده که پسند من نیست ولی گنجوندن اشعار بین مفاهیم عارفانه رو دوست داشتم. حقیقتا من میخواستم یه کتاب غیر فلسفی بخونم ولی مثل اینکه قسمت نبود😂✋