یادداشت‌های سوده عابدی (108)

          اگر می‌خواهین شروع کنین به فیلمنامه نوشتن و یادگیری این کار، و مانع ذهنی دارین یا اینکه گیج هستین و نمیدونین از کجا شروع کنین، این کتاب یه هندبوک عالی برای یاد گرفتن و زدن به دل کاری هست که ازش می‌ترسین.
        

          شاید بشه گفت معدود نویسنده‌هایی هستند که می‌توانند از قالب نامه‌نگاری درست استفاده کنند و مفهوم مورد نظر خودشان را به خواننده منتقل کنند.
در داستان بیچارگان، فرم نامه‌نگاری خودش شیوه‌ی درست انتقال رنج و بدبختی شخصیت‌های کتاب است. کارمند فقیر و  ساده‌ی دون‌پایه‌ای  که هیچ ندارد جز نوشتن برای کسی که دوستش دارد. و  تلاش  می‌کند هربار بهتر بنویسد .

اوایل کتاب کمی گیج شدم اما کم‌کم وارد فضای داستان و خانه‌ی شخصیت‌ها شدم و حتی با آن‌ها خو گرفتم.  هربار، ماکار، کارمند پیر را تصور کردم با لباسهای وصله‌دار و اتاقی خالی، که نشسته و می‌نویسد.
داستایوسکی در جوانی چنین داستانی نوشته و شاهکار کرده.
        

          اگر مثل من در ابتدای شروع فیلمنامه‌نویسی هستید، یا وسطهای راه یا حتی اواخرش، حتما به این کتاب نیاز خواهید داشت.
سیدفیلد شفاف، بی رودربایستی و کامل هرچه را که نیاز دارید به شما آموزش می‌دهد. 
حتی موانع سر راه یا افکار مقاومت کننده‌ی توی ذهنتان را می‌خواند و راهکار ارائه می‌دهد.
از فیلمهای برتر و خفن دنیا مثال می‌زند و گاهی نشان می‌دهد که نویسنده کجا چه کار کرده که فیلمنامه‌ش این شکلی شده.
از حجم کتاب نترسید. روان است و خیلی به دردبخور. ترجمه‌ی خوبی هم دارد.
من ویراست سوم را خواندم و سه فیلمنامه‌ی ایرانی هم ضمیمه شده برای اینکه با مدل نوشتن فیلمنامه در ایران آشنا بشوید.
        

           از سفرنامه‌هایی که نویسنده در آن به کشف و شهودی می‌رسد و خودش را  قاطی متن می‌کند، بیشتر خوشم می‌آید.
سباستین، از آن سفرنامه‌ها نیست. اطلاعات زیادی هم درباره مکان‌های تاریخی نمی‌دهد.
منصور ضابطیان برای شناخت وارتباط با آدمها رفته و همین‌ها را در کتابش می‌نویسد.
البته به نظرم رسید، از اول سفر ما را با خودش همراه کرد تا با هم به خانه همینگوی برسیم و آنجا کمی از خودش و علایقش  بگوید.
کتاب روان و خوش‌خوانی‌ست. انگار که نشسته جلوی رویت و دارد برایت تعریف می‌کند.
به درد همه جور مخاطبی هم می‌خورد.
        

          نویسنده در یک فضاسازی بی‌نظیر، سردی، یأس ، خفقان و گرد مرگی را که بر هرجا حتی بین برادرها پاشیده شده، نشان می‌دهد.
کتاب داستان تلخی دارد و شاید مناسب هر مخاطبی یا مناسب هر زمانی نباشد.
تلخی آزار دهنده است اما هنرمندانه نوشته شده، ساختار محکمی دارد و مخاطب را تا آخر پیش می‌برد.
هرچند باید اعتراف کنم اوایل فصل آخر که موومان یکم بود، کمی برایم خسته‌کننده شد اما دوباره اوج گرفت و من را تا آخر کتاب با خود کشاند.

        

          کتاب ضعیفی بود، ساختار محکمی نداشت. 
        

          این کتاب همانطور که روی جلد نوشته یک مجموعه جستار درباره زندگی در  کنار یا در دامان ادبیات و هنر است. 
(جستار به روایت‌هایی شخصی و صمیمی گفته می‌شود که به موضوعی کمابیش تخصصی و علمی می‌پردازد و در عین حال، سختی یک متن علمی را ندارد.)
زیدی اسمیت نویسنده ای که در اوایل جوانی به فردی مشهور با کتابی پرفروش تبدیل شده، اعتقاد دارد که بی ثباتی در عقیده و تغییر باور، می‌تواند اتفاق بیفتد و   لزومی بر پوشاندن آن نیست.
او در این جستارها، بلوغ فکری و رشدی را که در مسیر نوشتن به آن دست یافته به خواننده نشان می‌دهد. 
اسمیت  می‌گوید که زندگی وجوه متفاوتی دارد و ما همیشه، همه‌ی آن‌ها را در نظر نمی‌گیریم.
جستارهای این کتاب، از نوشتن درباره رمان‌هایش، زندگی خانوادگی‌اش تا بررسی تفکر و نگاه فلسفی دو نویسنده معروف درباره نوع متن و نوع خواننده را در بر می‌گیرد.
به نظر من این کتاب برای مخاطب علاقه‌مند به نوشتن یا به مطالعه جستار،  یا در حالت کلی‌تر مخاطبان نشر اطراف، کتاب جذابی‌ست. 


        

          این کتاب رو خیلی دوست داشتم، میخوام دوباره بخونمش و بعد یک یادداشت خوب براش بنویسم.
        

          اگر بدانید مدت زمان کمی از عمر شما باقی مانده ، بقیه‌ی عمرتان را چگونه سپری می‌کنید؟ آیا برای خلق اثری ماندگار تلاش می‌کنید؟ آیا زندگی در لحظه را ترجیح می‌دهید؟
برایان مگی نویسنده و فیلسوفی است که در این رمان، با مفاهیم زندگی، عشق و مرگ بازی می‌کند و مخاطب را به مواجهه با عمق این مفاهیم می‌برد.
جان شخصیت اول این کتاب است که به بیماری لاعلاجی مبتلا می‌شود و اطرافیانش این حقیقت را از او پنهان می‌کنند.
همسرش سعی می‌کند زندگی را در لحظه معنا کند و دیگران هریک به طریقی تلاش می‌کنند تا او باقیمانده‌ی عمرش را خوب و راحت سپری کند... 
جان و اطرافیانش در زمان رو به رو شدن با این حقیقت هرکدام واکنش‌ها و افکار و برداشت متفاوتی دارند.
این رمان پر از دیالوگهای طولانی و گاهی به شدت فلسفی است و برای مخاطبی که زمینه‌ی علاقه به فلسفه دارد ، می‌تواند کتاب آموزنده و جذابی باشد.
        

          براعت استهلال یا خوش آغازی به بررسی انواع روش‌های شروع داستان، در داستان نویسی می‌پردازه.
مرحوم نادر ابراهیمی با ریزبینی و وسواس و دقت خاصی، نمونه‌های برتر در هر یک از انواع شروع یا استهلال رو انتخاب کرده و در این کتاب، گرد هم آورده. 
این بریده‌های داستان‌ها رو توضیح و شرح داده و توجه مخاطب رو به جزییات و فرم جلب کرده.
این کتاب برای کسانی که نمیخوان نویسنده بشن هم میتونه جذاب باشه. بخاطر معرفی کتاب‌های درجه یک از ادبیات جهان و ایران.
        

          اولش جذاب بود، از جایی به بعد دیگه حوصله‌ی تموم کردنش رو نداشتم. از ریتم، جذابیت و هرچیز دیگری افتاد. حتی همین الان که نوشتم خوانده‌ام، هنوز تو صفحه‌های آخر گیر کردم و نمیخونمش.
داستان زندگی پنج برادر از یک پدر و درواقع داستان مرگ روایت میشه.
این ها همه قراره با یک لولا که داستان محسن مفتاح دانشجوی قرآن خوان سر قبرها هست، و حضور دو روح سرگردان در تاریخ، به هم چفت بشن. و نمیشن. تقریبا از داستان برادر سوم به بعد کتاب افت کرد.
کتابی پر از خون و سیاهی و تباهی و قصه‌ها و امیدهای نافرجام، که راست و دروغ تاریخ را به هم آمیخته تا حرفها و کنایه‌های خودش رو به سیاست و دین و همه چیز بزنه.
و حیف ، حیف از کلمات زیبای قرآن که در قسمتهایی از کتاب آورده شده.
نویسنده البته در مصاحبه‌ای اشاره به علاقه‌ش به فضای گوتیک و همچنین خون و خون ریزی به سبک تارانتینو داره. که این حجم از خون و خشونت توی کتابش رو توجیه میکنه.
فارغ از محتوا، فرم این داستان که ابتدا جذاب شروع میشه، کم کم قوت خودش رو از دست میده. اشتباهات ویراستاری، جابجایی بیش از حد و غیرضروری ارکان جمله و اضافه بودن بعضی جزییات، چیزهایی نیست که بشه ازش چشم پوشی کرد.
        

          برای کسانی که در مسیر نویسندگی داستان یا فیلمنامه قدم گذاشته‌اند، کتاب مرجع بسیار خوبیه.
تقریبا از هیچ نکته‌ای فروگذار نکرده و تمام نکات و اصول رو قدم به قدم با مثالهایی از ادبیات و سینمای دنیا توضیح داده.

        

          اول این کتاب رو برای دخترم خریدم، اونقدر ازش تعریف کرد که مشتاق شدم بخونمش. نه اینکه کمیک دوست نداشته باشم، اتفاقا قبلش کمیک بزرگسال خونده بودم، اما وقت برای این کتاب نداشتم.
بالاخره دیروز و امروز خوندمش.
واقعا جذاب بود. داستان بامزه‌ای داشت. و من به عنوان بزرگسال وقتی میخونمش می‌بینم چه اشتراکات زیادی بین نوجوون‌های همه‌جای دنیا هست.
خانم تلگمایر دغدغه‌های چندسال زندگی با مصائب دندان داشتن و نداشتن رو خیلی خوب به تصویر کشیده و بیان کرده. همچنین، بحث اعتماد به نفس، رهایی از دوستان سمی و پیدا کردن خط و زمینه‌ی استعدادش.
داستان خوبی داره و تصاویر زنده و گویا هستند.
        

          من هنوز هم بعد از بیست و چند سال از خوندن این کتاب، تصویر واضحی از سه پایه‌ها و کلاهک‌های فلزی کنترل کننده، توی ذهنم هست.
موفقیت برای یک نویسنده، بیشتر از این؟
        

          از مقدمه شروع میکنم. این کتاب یک مقدمه آموزنده و پر از نکته از مترجم مرحوم نجف دریابندری دارد. برای مترجم‌ها و نویسنده‌ها خواندنش لازم است و  نکات خیلی خوبی درباره زبان و لحن نوشته.
داستان از زبان آقای استیونز روایت میشه. پیش خدمتی که در یک عمارت، مدیریت امور را برعهده داشته و از پس مهمانی‌های چند ده نفری بر می‌آمده.
استیونز در روزهای سفر خود برای دیدن یکی از سرخدمتکارهای قدیمی عمارت، خاطرات مهم زندگی خود را مرور می‌کند.
بیشتر این خاطرات، قسمتهایی هستند که به خانم سر خدمت‌کار مرتبط می‌شوند.
استیونز به اصطلاح از تشخصی برخوردار هست که مدام در تلاش برای حفظ چهره‌ای موجه و موقر از خودش هست. حتی زبانی که به آن صحبت می‌کند و چیزهایی که سعی می‌کند یاد بگیرد، همه برای حفظ سمت او و رسیدن به هدفش به عنوان یک پیش‌خدمت خوب است.
گرچه خواننده از دیالوگهای اطرافیان با استیونز متوجه تغییر حالت و احساسات پنهان شده‌ی او می‌شود.
روایت استیونز از دوران جنگ جهانی و لابی های پشت پرده‌ی قدرتمندان، به مسائلی اشاره می‌کند که برای اهل تاریخ، جذاب است.
کتاب در قسمتهایی ممکن است خسته کننده شود ولی وقتی کم‌کم به عنوان خواننده به عمق احساسات استیونز دست پیدا می‌کنیم، این مورد دیگر به چشم نمی‌آید.

(کتاب را همین الان تمام کردم و احساس میکنم زبان استیونز روی نوشتن من هم تاثیر گذاشته 😅)

در نهایت کتابی بود که دوستش داشتم. البته که اصلا نمی‌توانم شخصیت استیونز را هضم کنم و با او همذات پنداری کنم.

        

          کتاب به یاد موندنی و دوست‌داشتنی بچگیهام.
برای بچه‌های خودم هم خوندمش
        

          این کتاب مجموعه سوالات و پرسش و پاسخهای والدین و کارشناس تربیتی خانواده است. سوالات خوب و مبتلا به زیادی در این کتاب جمع شده و واقعا به درد والدین میخوره‌
        

          دنیایی که در آن فقط زنها وجود داشته باشند چه شکلی است. شاید هم بهتر باشه بگم کشوری که فقط زنها در آن هستند و حکومت و مردم و همه چی دست خودشان است.
یک کتاب فلسفی، شاید دینی البته با نگاه مکاتب غربی.
کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم و جزییات زیادی یادم نیست.
یکی از نکته‌های قشنگی که از کتاب یاد گرفتم ، مهر ورزی نسبت به تمام بچه‌ها بود. وقتی زنها به اون شیوه عجیب و غریب، مادر می‌شدند، مهرشون نسبت به بچه خودشون با بقیه یکی بود و تفاوتی نداشت.
در کل کتاب جالبی هست و ارزش خوندن داره.
        

          حدود چهارده پونزده سالگی این کتاب رو خوندم. قلم، سوژه و دنیای عجیبی داشت برام که تا قبل از اون اصلا پا بهش نذاشته بودم. کلی سوال و ابهام هم تو ذهنم به وجود آورد که بعضی‌هاش چند سال بعد جواب داده شد.  اعتراف می‌کنم پونزده سالگی اصلا سن مناسبی برای خوندن این کتاب نبود.
همیشه دوست داشتم باز هم ازین نویسنده بخونم اما دیگه به کتابهاش بر نخوردم.