یادداشت‌های 𝙷𝚘𝚖𝚊 𝚃𝚊𝚟𝚘𝚞𝚜𝚒𝚊𝚗 (54)

          رمانی روان‌شناختی و فلسفی...
در مورد مردی سردرگم به نام اسکات،
که از یه کافه‌ی عجیب سر درمیاره —
و همون کافه، زندگی‌شو عوض می‌کنه.

جایی که با سه سؤال ساده روبه‌رو می‌شه:

 آیا دارم به‌سوی خودِ ایده‌آلم حرکت می‌کنم؟
 اگر امروز بمیرم، از چی پشیمون می‌شم؟
 آیا من مهربونی می‌کنم؟

 روند داستان آروم و دوست‌داشتنیه مثل خوردن یه عصرونه‌ی دلچسب وقتی بارون میاد پشت پنجره... ☕🍪
        

          برخلاف نمایشنامه‌های اشمیت که واقعا دوستشون دارم، داستان‌های کوتاهش برام چندان جذاب نیستن؛ مخصوصاً کتاب میلاروپا که کاملا با فضای همیشگی آثارش فرق داشت.

داستان درباره‌ی پسری به نام سیمون بود که توی چرخه‌ی تناسخ گیر افتاده بود، ولی روایتش نه کشش داشت، نه حس. همه‌چیز خیلی بی‌مزه و بی‌اثر بود. اصلاً اون حال خوب و عمیقی که معمولا از اشمیت می‌گیرم، این‌جا برام اتفاق نیفتاد.
اصلا خوشم نیومد.
        

          یه تریلر زناشویی به سبک اشمیت.
نه فقط درباره‌ی عشق، درباره‌ی حافظه، دروغ و بازسازی رابطه‌ست.
تقریباً جذاب و متفاوت.
        

          یه نمایشنامه‌ی فرانسوی که با زبانی طنز، درباره‌ی دوستی‌های سمی حرف می‌زنه.
روابطی که نه رشدت می‌دن، نه خوشحالت می‌کنن... فقط چون عادت کردی، ادامه‌شون می‌دی.
شام خداحافظی، داستانِ شجاعت رها کردنه...
        

          نمایشنامه‌ای بود آرام، با زبانی ساده و دلنشین
جالب‌ترین بخشش برای من این بود که حتی اگه  به گذشته برگردی، بعضی چیزها تغییر نمی‌کنن. انگار بعضی لحظه‌ها، سهم همیشگی ما از زندگی‌ان چه بخوایم، چه نه.
این نمایشنامه رو دوست داشتم چون با سادگیِ خودش، به قلبم نشست
  درباره اینکه واقعاً چقدر از زندگی دست ماست و چقدرش نیست
        

          این نمایشنامه اقتباسی‌ست از رمانی به همین نام، نوشته‌ی ویلیام فاکنر.
راستش اصلاً ازش خوشم نیومد.

داستان پر بود از شخصیت‌های منفی و دوست‌نداشتنی؛ فضایی سنگین، پر از تلخی و گناه، حتی شخصیت وکیل استیونز که نماد عدالت بود، خاکستری بود

فقط به این دلیل تا آخر خوندم که نمی‌خواستم کتاب رو نصفه رها کنم
        

            این کتاب با ۷ داستان کوتاه زبانی ساده و مینیمال داره، بدون حاشیه و جزئیات اضافه که باعث می‌شه هر داستان مثل یه لحظه زودگذر توی ذهن بمونه. سبک روایتش خاص و دوست‌داشتنی بود
از خوندنش خوشم اومد و دوستش داشتم.
        

          زیاد با این نمایشنامه ارتباط نگرفتم.
فضاش بیشتر شبیه کابوس و توهم بود
به نظرم انگار می‌خواست نشون بده که جامعه چطور می‌تونه هویت واقعی آدم‌ها رو ازشون بگیره و یه هویت جعلی بهشون تحمیل کنه.
یا شاید هم این پیامو می‌داد که اگه آدم هویتشو گم کنه،نابود می‌شه.
        

          یه نمایشنامه‌ی قشنگ دیگه از اریک امانوئل اشمیت؛
با اینکه کم‌حجم بود، ولی عمیق و تأثیرگذار.
پر از دیالوگ‌های کوتاه و پُرمعنا بین اینشتین و یک ولگرد...
نه خبری از صحنه‌های شلوغ بود، نه دیالوگ‌های پیچیده – فقط حرف‌هایی ساده
        

          یه رمان روان کاوانه بود ؛ یه سفر به ذهن یه مرد که هم عاشق بود، هم خودشیفته. فرم داستان سیال ذهنه و همین باعث می‌شه لحظه‌به‌لحظه با فکرهای راوی حرکت کنی، تو سردرگمی‌هاش گم بشی
زن داستان، انگار صدایی خاموشه که کسی نمی‌شنوه و فهمیده نمیشه
آخرش دلم برای هر دوشون سوخت بخاطر حرفهایی که هیچ وقت گفته نشد
در کل دوستش داشتم 
البته ترجمه ی بی نقص هم تاثیرگذار بود
        

          مجموعه‌ی دو داستان، من بیشتر از داستان اول عشای ربانی ملحدان خوشم اومد 
رابطه‌ی بین بورژا و دیسپلَن قشنگ بود
رابطه‌ای میان دونفر با باورهای کاملاً متفاوت: یکی خداناباور و دیگری عمیقاً پایبند به دین و مناسک دینی
#ادبیات کلاسیک
#روان‌شناختی و فلسفی
        

          
گروه محکومین، یک داستان کوتاه از کافکاست که مثل سایر آثارش، در فضایی تلخ، خفقان‌آور و کابوس‌گونه روایت میشه
داستان درباره‌ی جامعه‌ای است که در آن، افراد بدون هیچ محاکمه یا فرصتی برای دفاع، محکوم و شکنجه میشن جایی که عدالت معنا نداره
 نقدی بود بر نظام‌های استبدادی
نشون داد  جامعه‌ای که بر پایه‌ی ظلم و بی‌عدالتی بنا شده باشه، دوام نمیاره
        

          امروز کتاب مسخ از فرانتس کافکا رو تموم کردم.
یه داستان کوتاه، تلخ و عمیق که هنوز ذهنم درگیرشه.
میشه گفت سبک داستان سوررئال بود؛ یه واقعیتِ غیرممکن، اما کاملاً پذیرفته‌شده...
کافکا توی این داستان از تنهایی، طرد شدن، و بی‌ارزشی حرف می‌زنه.
حس می‌کنم زندگی گرگور سامسا خیلی شبیه زندگی خود کافکاست...
و واقعاً دلم برای گرگور سوخت.
        

          داستان‌ها با سبک سیال ذهن و نگاهی زنانه نوشته شدن، اما برای من بسیار خسته‌کننده و گنگ بودن. نتونستم با روایت‌ها ارتباط بگیرم، چون معلوم نبود چی داره گفته می‌شه. اگر دنبال قصه‌های روشن و ملموس هستید، این مجموعه احتمالاً مناسب‌تون نیست.این اولین کتابی بود که از ویرجینیا وولف خوندم، و احتمالاً آخرین کتاب از این نویسنده هم خواهد بود
        

          نمایشنامه‌ای پر از طعنه، شوخی و سوءتفاهم
شخصیت بئاتریس رو دوست داشتم؛ زنی باهوش و زبان‌تیز
عشق بین بئاتریس و بندیک برام واقعی‌تر از عشق سطحی کلودیو و هیه رو بود
        

          این کتاب شامل یک‌سری روایت پراکنده و کوتاهه؛ بیشتر درباره‌ی تنهایی، غربت، خاطرات و فضاهایی که حس غریبی دارن. نثرش خیلی ساده‌ست، طوری که آدم حس می‌کنه داره یواشکی توی دفترچه خاطرات شخصی سرک می‌کشه.
        

          مارمولک سیاه یه رمان جنایی ژاپنیه با حال‌وهوای خاص و شخصیت‌های عجیب. ولی برخلاف انتظارم از یه داستان جنایی، شخصیت‌پردازی‌هاش خیلی اغراق‌آمیز بودن. بعضی صحنه‌ها بیشتر شبیه فیلم‌های هندی بودن تا یه داستان پلیسی منطقی. مخصوصاً بخش‌هایی مثل تغییر چهره شخصیت زن که خیلی غیرواقعی و ساختگی به نظر می‌رسید.

        

          در این نمایشنامه، چند شخصیت تلخ و دوست‌نداشتنی توی یک اتاق بسته گیر افتادن جایی بدون آینه، بدون خواب، بدون خاموشی.
 هیچ‌چیز بیرونی اونها رو نمی‌سوزاند، اما در عوض تا ابد، با نگاه و حرف‌ها و قضاوت‌های همدیگر شکنجه می‌شن.
دوزخ واقعی، جهنم آتش و عذاب نیست؛ دوزخ یعنی بودن در کنار آدم‌هایی که حقیقت ما را بی‌رحمانه جلوی چشم‌مان می‌گذارن و فراری از آن نداریم.
        

          کتاب دیوار، مجموعه‌ای از هفت داستان کوتاه از نویسندگانی مثل ژان پل سارتر، فرانتس کافکا، آنتون چخوف و چند نویسنده‌ی برجسته‌ی دیگه‌ست.
داستان‌هایی عمیق، فلسفی و روان‌شناختی که در محور مرگ، ترس و آزادی می‌چرخن
داستان «دیوار» از سارتر تأثیرگذارتر بود 
ترجمه‌ی صادق هدایت هم بی نقصه
        

          تو
معشوق برگزیده ی منی
تو گل برترینم
ستاره ی منتخب اقبالم...