یادداشت‌های آیدین هجرتی (17)

          این اولین تجربه سفرنامه خوانی من بود. و چون خود رویای سفر با دوچرخه را همیشه در سر می‌پرورانم، جذابیت این کتاب برایم تجربه ای، دوچندان، لذت بخش بود.
در طول کتاب با مهدی و فرهود (با قلم مهدی) همراهی و ایران سال 76 (زمانی که خود در آن سال به دنیا آمده ام) را با دوچرخه سفر کردم!
و سفری بود لذت بخش با همه ی زیبایی ها و سختی های مسیر..
به علاقه مندان حتماً پیشنهاد میکنم. 
        

          کتاب ترجمه ی خیلی خوبی داشت (زهرا طراوتی) و داستان داستانی پخته بود..
به شخصه می‌توانستم با شخصیت "نیل پری" تا حدودی خویشتن پنداری کنم..
به هیچ عنوان خط داستان خسته کننده نیست بالعکس بسیار جذاب است، و پایان بندی ای که به هیچ عنوان قابلیت پیش‌بینی ندارد.
        

          این اولین باریست که در زندگی خود نمایشنامه می‌خوانم..
همیشه در ذهنم نمایشنامه خواندن کار بیهوده ای تصور می‌شد؛ تا این که این کتاب را خواندم..
برایم تجربه ی جالبی بود، نمی‌دانم همه ی نمایشنامه ها به همین شکل هستند یا..
خود را کارگردان تئاتری میدیدم ک در آن ژاک و اربابش و دیگر شخصیت ها بر روی سِن رفته و در حال اجرای این تئاتر بودند..
من خدای این صحنه بودم، و این تئاتر را به بهترین شکل سفارشی سازی برای خودم در ذهنم خلق کرده بودم و تصاویر واضحی از یک تئاتر خصوصی و انحصاری را تماشا و در عین حال کارگردانی میکردم..
بسیار از این تجربه لذت بردم!
شاید روزی باز هم نمایشنامه ای بخوانم.. 
        

          وقتی داشتم فکر میکردم که برای این کتاب چه یادداشتی بنویسم، ناگاه ترانه ای از حبیب در سرم زمزمه شد:
در این زمانه بی های و هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست
چگونه شرح دهم لحظه لحظه خود را
برای این همه ناباور خیال پرست.

این کتاب در مقابل شعر روزگار ما که غالباً در سطح آب در حال شنا کردن است در عمق دریا غواصی می‌کند! 
تمام. 
        

          شش صفحه!
همین دو  کلمه برای اینکه بتوانید کاری که نویسنده کرده است را درک کنید کافی است..
در کتاب شاهد روایت اول شخص صحنه ای هستید که در آن زنی فرزند خود را در خیابان رها می‌کند.. 
این صحنه به طرزی در این شش صفحه روایت شده است که اگر نام نویسنده را نمیدانستم فکر میکردم دارم صفحه ای از دفتر خاطرات یک زن را می‌خوانم!
        

          کتابی استعاری بود. در کتاب، مرغ دریایی، می‌تواند مَجاز از روح باشد.
به نظرم در کتاب  می‌شود پاره ای از تفکرات مولانا و بودا را در پس تجلی مسیح در قالب شخصیت اصلی کتاب یعنی "جاناتان مرغ دریایی" دید. (البته این برداشت شخصی من است.) 
خواندن کتاب کمتر از یک ساعت برای یک خواننده معمولی زمان می‌برد.
        

          کتاب حس و حال خوبی میداد؛ چون من خود اهل گیلانم (که خود بخشی از طبرستان بزرگ بوده است) حداقل هنوز نامی از رسوم نامبرده در کتاب در این دیار وجود دارد (یا دست کم من در گذشته شنیده ام)..
داستان روایتی از زندگی مادربزرگ نویسنده بود که به معجزه ای به علم طب رسیده بود و بیماران شفاء میداد.
داستان حس و حال خوبی داشت و راوی زندگی ساده و صادقانه ی گذشته بود و در زمان کوتاهی میشد کتاب را تمام کرد. 
        

          این کتاب برای من مملو از احساس خوب، لبخند، نشاط، سرزندگی و امید بود..
این کتاب واقعاً "زیباترین کتابی که می‌توانید به کسی هدیه بدهید" است! (شعار پشت جلد کتاب) و من واقعا اگر احساس کنم کسی حالش خوب نیست یا نیاز دارد انگیزه ای بگیرد یا به هر دلیلی میخواهم به او کتابی هدیه دهم (و نمی‌دانم چه کتابی برای او مفید است/یا اصلا اهل مطالعه است یا نه) یگانه انتخابم همین کتاب خواهد بود!
کتاب را می‌توان در عرض 15 دقیقه تمام و خود را مملو از همه ی احساس های خوب کرد. 
        

          کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه و انتقادی و ژرف بود.
از 11 داستانی که در این کتاب بود 9 تای آنرا بسیار پسندیدم.
دستان هایی که انسان را به فکر فرو برده و در هرلحظه کارت "آس" جدیدی رو می‌کردند.
داستان ها برای من مضمون تازه ای داشت و بسیار از خواندن این کتاب لذت بردم. 
        

          این کتاب باعث شد من امروز غزل بسرایم..
شاید بگویید این که شعر نو است.
باید بگویم داستان عجیبی دارد. (که در این مقال نمی‌گنجد!) 
خلاصه که این کتاب شاید با نگاهی عادی ۵ ستاره نگیرد(شاید هم بگیرد!) ولی با توجه به این که در زندگی من تاثیر گذار بوده‌است باید پنج ستاره به این اثر بدهم (که غایت هر هنری تاثیر گذاری است). 
        

          فانته را به خاطر این کتاب ستایش میکنم این کتاب تنها کتابی است که از او خوانده ام و همین یک جلد مرا شیفته ی قلم او کرد..
کتابی که مرا بعد از سالیان دراز غریب بودن با نثر،  پایه های آشتی با کتاب را در وجودم محکم تر کرد(البته کتاب ١٩٨۴ کتابی بود که بعد از مدت های مدید شروعی دوباره برای کتاب‌خوانی من بود) و باعث شد دوباره به خواندن رو بیاورم و بعد از این کتاب (که حقیقتاً هرشب مرا تا قبل از خواب میخکوب کتاب می‌کرد تا آنکه خواب را به فراموشی می‌سپرد) کمتر شبی را بدون خواندن چند صفحه از کتابی به صبح رسانده ام..
خدایش بیامرزد!
        

          کتاب را در یک کلام می‌توان "شاهکار" توصیف کرد..
کتاب دارای چهار مووآن (قطعه در اجرای یک سمفونی) است که هر مووآن با روایت یک شخص به یک داستان و در نهایت حرکت جزئی داستان رو به جلو است.
خط داستانی بسیار پراکنده است، مانند افکاری که بر یک ذهن پریشان حجوم می‌آورند و خط داستانی بسیار غیر خطی و خیال‌وار است.
اما این باعث نمی‌شود چیزی از داستان کم بشود یا خواننده از گم شدن خط داستان از خواندن کتاب دست بردارد، بلکه برعکس کتاب خواننده را در پای اثر میخکوب میکند.
در نهایت خواندن این کتاب برایم تجریه ای ژرف از یک داستان عمیق بود و بسیار از خواندن آن لذت بردم. 
        

          روایت روایتی جالب بود که من به شخصه انتظار چنین روایت و چنان پایانی برایش نداشتم، پایانی با دو جنبه دیدگاهی برای من که یکی مرا عمیقاً خوشحال و در همان حال دیگری مرا غمگین می‌کرد و در دوگانگی احساسی عجیبی غرق شده بودم. 
        

          در تقریبا کل کتاب این بیت (از خودم) همواره در ذهنم تکرار می‌شد:
معشوقه ی تمامی عشاق عالمی / از تو به غیر مشق میسر نمی‌شود.
کتاب به نظرم شاهکار بود و من در تک تک بند های کتاب خویشتن پنداری خاصی با ماکان نقاش حس کردم و وقتی که تمام شد از این که دوباره حس اولین بار خواندن این کتاب رو تجربه نخواهم کرد، غمگین شدم.
        

          این کتاب آموزش مقدمه هایی به زبان ساده برای یادگیری شعر است که هم به شاعران و هم علاقه مندان به شعر پارسی پیشنهاد می‌شود.
کتاب خلاصه و با زبان ساده و به دور از هرگونه زیاده گویی و عالمانه گوییست و برای نوآموزان خط‌مشی و راهنما و چراغ راه خوبی است. 
        

          به نظرم کتابی ئه برای تمام سنین و هر فردی در هر سنی برداشت متفاوتی میتونه ازش داشته باشه و لازم هست هر کسی بخواند. 
        

          بیش از چهل بار کامل این دیوان را مطالعه کردم و از قلم عجیب و شیوای رهی معیری که ترکیبی خاص از سبک عراقی و هندی به شیوه ی مختص خود اوست لذت برده و گاها اشک ریخته ام.