یادداشت‌های فاطمه (22)

          «همه‌ی خانواده‌های خوشبخت به یکدیگر شبیه‌اند؛ اما هر خانواده‌ی بدبخت، بدبختی خاص خود را دارد.»
-
آناکارنینا، داستانی درام و واقع‌گرایانه در سرزمین روسیه.
جناب تولستوی توی این کتاب شخصیت‌ها رو طوری خلق کردن که هرکدوم رو میشه درک کرد، میشه باهاشون همراهی کرد و میشه باهاشون زندگی کرد. و حتی حضور یکسری شخصیت‌ها روند کتاب رو قابل تحمل‌تر می‌کرد. چون اگه این کتاب به تنهایی فقط به داستان آنا می‌پرداخت آزاردهنده بود. (مثل مادام بوآری)
شخصیت‌ لوین، واقعا شخصیتی بود که حضورش به کتاب رنگ می‌داد. شخصیت فلسفی و زندگی روستایی :)
شخصیت کارنین هم، واقعا برام قابل احترام بود. مرد چقدر تو مظلومی...
-
زندگی روستایی لوین، از اون زندگی‌هایی بود که درونم احساس حسرت ایجاد می‌کرد. از اون حالت‌هایی که دلم میخواست جمع کنم و برم روستا. انقدر جزئیات و توصیفات توی این فصل‌ها بودش که می‌شد چشم‌هارو بست و تصورش کرد.
فصل درو، رفتار خوب با موژیک‌ها و احساس همراهی که لوین داشت برای من لذت بخش بود‌.
توی فصلی که لوین داشت پدر می‌شد، احساساتش به شدت واقعی، صاف و ساده و خوب توصیف شده بودن.
و فصل پایانی برای لوین، کاملا متفاوت از آنا بود.
-
در کل فصل‌های پایانی رو از نظر توصیفات بیشتر دوست داشتم. بخصوص توصیفات احساس دالی... 
و بنظرم شروع داستان توی ایستگاه قطار، و پایان داستان توی همونجا، یکی از ایده‌های جذاب جناب تولستوی بود.
از اون کتاب‌هایی هستش که خوندنش خالی از لطف نیست.
        

          مناجات، صحبت‌های کوتاه با خدا.
-
این کتاب ۵۰۰ صفحه هستش، ولی خوندنش خیلی کمتر از ۵۰ دقیقه زمان میبره. اوایل جملاتش ناب‌تر و زیباتر بود ولی رفته رفته احساس می‌کردم که از زیباییش کاسته میشه و فقط خوندم که خونده باشم.
جملات کوتاه، نوع صحبت عامیانه و تکراری بودن همه این‌ها حس خوبی به من نمی‌دادن و اینکه از بنده از چهارچوب مناجات خارج بودن!
این درست هستش که میشه با خدا هرطوری صحبت کرد، ولی حیفه که اسم این عامی صحبت کردن با خدارو بذاریم مناجات. (۱- امتیاز)
-
توی یکی از یادداشت‌های این کتاب خوندم که ۵۰۰ صفحه اختصاص دادن بهش اسراف کردن کاغذ هستش، منم با این موضوع به شدت موافقم. (۱- امتیاز)
-
درکل خیلی وقت بود دیده بودمش و میخواستم بخونمش، خوندنش خالی از لطف نیست ولی با نخوندنش چیزی رو از دست ندادید. 
        

          مگره و دیوارهای سنگی، یه کتاب معمایی‌ِ معمولی.
کتاب سومی بود که از ژرژ سیمنون میخوندم، و برخلاف دو کتاب قبلی ("مگره و مرد تنها" و "مگره و یکصد چوبه دار") خیلی سطح پایان بود. طوری که اواسط کتاب دوست داشتم رهاش کنم و ادامه ندم.
البته تا پایان کتاب، قاتل و معمای قتل قابل حدس نبود برام، اما طوری هم نبود که ذهنم درگیرش باشه.
در کل پیشنهادش نمی‌کنم.
        

          "من یک نفر رو کشتم پسرم"
خوندن این جمله، اوایل کتاب این حس رو القا می‌کنه که پدر داستان ما، یه قاتلِ
و خب، هرجایی که جناب پدر میره و هر قصه‌ای که تعریف می‌کنه، ما دنبال مقتول هستیم.
و وقتی آخر داستان که مقتول معرفی میشه، انگار تمام غم‌های دنیا می‌ریزه توی دل آدم.
-
کتاب کوتاه و جذابی بودش. شاید خوندش در حد ۱ساعت وقت ببره. من دوستش داشتم، میشه از خوندنش لذت برد.
        

          نمیدونم چطور شروع کنم. مردی به نام اوه برای من از اون کتاب‌هایی بودش که موقع شروع کردنش فکر می‌کردم از اون کتاب‌های چیپ هستش که الکی معروف شده. و از روی بیکاری رفتم سراغش.
و خب با این طرز فکرم، اوایل کتاب آنچنان چنگی به دلم نمیزد ولی خب کم کم کنجکاو شدم و ادامه دادم.
-
☠️شاید حاوی مقداری اسپویل☠️
-
دنیای کتاب، دنیای متفاوتی بود. زندگی یک مرد پیر و تنها که بعد از مرگ همسرش، تنها دلیل ادامه دادن زندگی‌ش شغلش بوده. که خب با بازنشسته شدنش این دلیل هم از دست میره و حالا هرروز از زندگی، یک روز خوب برای مردن به حساب میاد.
-
سونیا، همسر اوه، اوایل کتاب طوری معرفی شد که اصلا نمیشد تصور کرد که زنده نیست.
پروانه، همسایه اوه، اوایل کتاب طوری بود که دلم میخواست خفه‌اش کنم. ولی خب هرچقدر گذشت، دیدم نه پروانه رو هم میشه دوست داشت.
کاراکتر های دیگه‌ای هم توی کتاب بودن، که اوایل دوستشون نداشتم، انگار اوه حس بد بودن اونارو بهم القا می‌کرد. و کم کم که اوه بهشون علاقه‌مند میشد، من‌ هم ازشون خوشم اومد.  و این حس خوبی بهم میداد. اینکه احساسات من با احساسات اوه هم‌سو شده بودن جذاب بود.
-
دنیای جذاب عاشقانه‌های اوه و سونیا هم به شدت دوست داشتنی بود. سونیا اوه رو با همه پستی و بلندی‌هاش دوست داشت، سونیا اوه  رو همونطوری که بود دوست داشت، مردم همیشه تعجب می‌کردن که سونیا چطوری با اوه زندگی می‌کنه ولی اونا واقعا عاشق هم بودن و این قشنگ بود.
-
فصل‌های پایانی کتاب اینطوری بود که انگار همه با هم یه خانواده بودیم. اتحاد، همراهی، صمیمیت و روزهای رنگی.
و خب آخر کتاب اینطوری بود که خوشحال بودم که اوه رفت پیش سونیا ولی گریه کردم انگار که دوباره پدربزرگمو از دست دادم.
        

          کتاب "هواتو دارم"  خاطرات زندگی مشترک شهید مرتضی عبداللهی
از اون دست کتاب‌هایی که نسبتا راحت خونده میشن، به دور از تکلف و بزرگنمایی...
داستان با خوابی که همسر شهید دیدن شروع میشه، و بعد بحث ازدواج و تعریف خاطرات و در آخر شهادت🖤

اگر قرار بود به محتوای کتاب، فارغ از همه نکات مد نظرم امتیاز بدم، قطعا ۵ستاره هم جوابگو نبود. قطعا در مورد مقام شهید و زندگی ایشون  بنده در جایگاهی نیستم که بخوام امتیاز بدم.
ولی در مورد این کتابی که جناب آقای نویسنده به چاپ رسوندن، بنظر من حتی ۱ستاره هم زیاده.
روایت‌های کتاب به قدری شلخته و درهم هست که منو واقعا کلافه می‌کرد. اضافه گویی های بیجا، پرش‌های گاه و بی‌گاه از موضوعی به موضوع دیگه بیشتر این حس رو به من القا می‌کرد نویسنده تلاش خاصی برای به کاغذ آوردن خاطرات همسر شهید نکردن. از نظر من این کتاب حق مطلب رو ادا نکرده‌.

در کل این کتاب رو به عزیزانی که نیاز به آشنایی با روحیات شهید دارند، پیشنهاد می‌کنم.

و سوال پایانی: 
- چطور شد که کتاب‌های زندگی نامه شهدا اینطور محدود به خاطرات بعد از ازدواج و روایت‌های همسر شهید شدن؟
        

          کتاب "بخش دی"،  معمایی و هیجان‌انگیز :)
نویسنده خیلی خوب فضای بیمارستان و بخش دی رو با جزئیات خوب و ملموس بیان می‌کنه.

داستان در مورد دختر دانشجوی پزشکی به نام سیلویا هستش که برای گذروندن دوره مربوط به روان‌پزشکی باید توی "بخش دی" حضور پیدا کنه.
روایت داستان هر از گاهی به ۸سال پیش فلش برمی‌گرده و هربار یکی از گره‌های ذهنی که مربوط به دوران نوجوانی سیلویا و دوست صمیمی‌اش جسی، باز میشه.
ابتدای داستان ، با استرس‌های سیلویا شروع میشه. و به مخاطب این حس رو القا می‌کنه که نباید منتظر یه داستان با روند معمولی باشیم و قراره کتاب پر از استرس باشه.
اما خب به نظر من استرس کتاب آنچنان که باید نبود. و البته ترسناک هم نبود.

حدس زدن روند داستان و اتفاقات تقریبا خیلی راحت بود و این موضوع از جذابیت کتاب کم می‌کرد. اما طوری هم نبود که از خوندنش لذت نبرده باشم.

در کل اگر دنبال یک کتاب معمایی با داستان روان و یه مقدار  هیجان هستید برای وقت گذروندن، این کتاب گزینه خوبیه.
        

          «همیشه شوهر» اونقدرا که فکر می‌کردم جذاب نبود.
توی این داستان، دوباره با الکسی ایوانوویچ همراه میشیم. این‌بار به جای قمارباز بودن، شخصیت مالیخولیایی با گذشته نه چندان جالبی رو داره. و این بیماری مالیخولیا باعث شده یکسری خاطرات مربوط به گذشته‌اش رو که کاملا فراموش کرده بود رو به یاد بیاره و شاید گاهی بابت رفتار و کردارهای گذشته احساس شرمندگی می‌کنه. و با پیدا شدن سر و کله پائول پاولوویچ درگیری‌های فکری‌اش بیشتر میشه و ماجرا‌های جدیدی رو تجربه می‌کنه.
-
صفت جالب همیشه شوهر رو دوست داشتم، خود داستایفسکی «همیشه شوهر» رو اینطوری تعریف می‌کنه:
یکسری از زن‌ها به‌نظر می‌آید برای بی‌وفا بودن زاییده شده‌اند. این‌گونه زن‌ها قبل از ازدواج به این راه نمی‌افتند. طبیعت‌شان به‌طور کلی تقاضا می‌کند که برای این‌کار ازدواج کنند. شوهرشان اولین عاشق آن‌هاست، «اما فقط بعد از ازدواج». هیچ‌کس به این آسانی و به این مهارت ازدواج نمی‌کند و شوهر همیشه مسئولیت و جور اولین عاشق را به گردن می‌گیرد. بعد همه چیز، تا حد امکان با صداقت می‌گذرد این زن‌ها همه چیز را کاملاً حق خود تصور می‌کنند و، طبیعتا کاملاً خودشان را پاک و بی‌آلایش می‌دانند.
و عقیده داشت یک دسته شوهرانی هم که طرف متقابل آن‌ها هستند یافت می‌شوند که تنها مأموریتشان این است که با این جور زن‌ها بسر برند. به‌عبارت دیگر به‌نظر او وظیفه‌ی اساسی این‌طور مردها این است که «همیشه شوهر» باشند یا واضح‌تر بگوییم، در همه زندگی‌شان فقط شوهر باشند، نه هیچ چیز دیگر. «چنین مردی متولد می‌شود و بزرگ می‌شود تا یک‌بار ازدواج کند و بعد ضمیمه و تابع زنش گردد.
-
البته بنظرم میشه این تعریف رو برای دو طرف (خانم/آقا) در نظر گرفت و «همیشه همسر» رو بکار برد. و چقدر زیاد هستند از این دست خانم‌هایی که همیشه همسر هستند و به قول معروف می‌سوزند و می‌سازند.
        

          "اما هنوز هم شب برای من بهتر از روز است"
شب‌های روشن بخشی از خاطرات یک مرد رویاپرداز هستش. که به شدت احساس تنهایی میکنه و یک شب خیلی اتفاقی با یک خانم آشنا میشه. و اون خانم میشه نور شب‌هاش :)
        

          جزیره شاتر، از اون دست کتاب‌های معمایی بود که می‌پسندم.
بخش سرآغاز کتاب از زبان دکتر لستر هستش. که تا اواخر کتاب شخصیت ناشناخته‌ای هست.
و فصل اول با کودکی تدی شروع میشه. تدی شخصیت اول کتاب هست و همراه همکار جدیدش چاک که هردو مارشال‌های ایالت متحده هستند، برای رسیدگی به پرونده فرار خانمی به نام ریچل سولاندو از بیمارستان روانی اشکلیف (که در اصل زندان هستش)، وارد جزیره شاتر می‌شوند و داستان از اینجا تقریبا شروع میشه.
تا حدود ۵۵٪ از کتاب رو با هدف رسیدگی به پرونده و پیدا کردن سرنخ‌ها جلو میره، و بعدش داستان یه مقدار تغییر پیدا می‌کنه.
پایان کتاب دقیقا برعکس تصورات و معادلات ذهن من بود، شاید چون همیشه پایان کتاب‌ها با خوش‌بینانه ترین حالت هستش، و اقای لهین با خوش‌بینی من موافق نبودن.
-
من تصور می کردم که قراره اتفاقات ترسناکی برای این دوتا مارشال بیوفته مثل همه داستان‌هایی که توی بیمارستان روانی هستند، که خبری از این سبک ترس و هیجانات نبود.
شاید هم ترسی که توی این داستان بود، رنگ و ظاهر متفاوتی داشت.
-
در کل دوستش داشتم، و خب به معمایی پسندها پیشنهاد میدم‌.
        

          ارمیا، بیشتر از هر کتاب دیگه ای که این روزا مطالعه کردم منو به فکر فرو برد. طوری که هر وقت توی ذهنم یه گوشه خالی پیدا میشه، ارمیا جوونه می‌زنه...
نمیدونم نسل های متولد ۸۰ببعد چه نگاه و تجربه‌ای در مورد جنگ دارند. من خودم سال‌های جنگ رو ندیدم. ولی زخم‌ها و ترکش‌هایی که ازش که روی تن عزیزانم به جا مونده رو خیلی خوب لمس کردم.
برای همین ارمیا برای من نشان یک آدم آشنا بود، که بعد از دست دادن مصطفی‌ش آدم سابق نشد. آدمی که دیگه انگار از روی اجبار زنده است و بار دلتنگی سنگینی رو به دوش می کشه.
        

          توی این کتاب به جزئیات خوب پرداخته شده. فقط کنار اومدن با اسامی زیادی که توی داستان هست، یه مقدار سخته...
-
بهخوان عزیز توی چالش اخیر گفتن که جزو کتاب‌های پلیسی دسته بندی میشه. اما بنظر من هدف نویسنده چیز دیگه‌ای بوده.
نظر شخصی و برداشت من اینه که نویسنده میخواسته قدرت تلقین و تاثیر حرف‌های دیگران رو توی این داستان به نمایش بکشه.
و الا صرفا به خاطر رخ دادن یک قتل و حضور کمرنگ پلیس یکی دو جای داستان، نمیشه گفت داستان پلیسی هستش... (شاید هم برداشت بنده اشتباه باشه🤷🏻‍♀️)
-
ولی نویسنده به شدت توی معمایی پیش بردن داستان قوی هستن، طوریکه حتی کتاب تموم شد، آخرش معلوم نشد کار کی بوده😂🤦🏻‍♀️
احساس می‌کنم توی این مدت نشسته‌ام از فیلم‌های آقای فرهادی نگاه کردم... انقدر که چند صفحه آخر توی ذوقم خورد.

        

          وقتی که در حال مطالعه این کتاب بودم، خیلی جاها خسته شدم و احساس می‌کردم به جزئیات بیش از حد پرداخته شده.
اما با گذر زمان و مطالعه چند کتاب دیگه، به این نتیجه رسیدم که این کتاب واقعا بی‌نظیره...
توی آثار ایرانی، ما همیشه شاهد این هستیم که نویسنده خودِ آرمانی و چیزی که همیشه آرزو داشته اون باشه رو توی کتاب به تصویر می‌کشه. اما توی این کتاب نویسنده هیچ تلاشی برای این‌ کار انجام نداده. حتی بیشتر سعی می‌کنه شخصیت‌های داستان منزجر کننده باشند تا سوپر استار :)
ما قرار نیست با یه انسان کامل و بدون نقصی که توی دنیای واقعی وجود خارجی نداره روبرو بشیم. مارتی خیلی جاهای کتاب خودش رو یه آدم کج و کوله که هیچ جذابیتی نداره تعریف می‌کنه!
مارتی، هری، چسپر، تری، آنوک و هرکدوم از شخصیت های جزء از کل رو ما بارها و بارها توی زندگی‌هامون دیدیم. (البته به صورت ایرانیزه شده)
حتی معتقدم ماها می‌تونیم مارتی درون داشته باشیم. ما هم می‌تونیم مثل مارتی با حرف و رفتارهامون باعث تباهی زندگی خیلیا بشیم...
-
و خب منکر بار منفی و حجم زیادی از افسردگی و دین گریزی این کتاب هم نمیشه شد.
-
از اون دست کتاب‌هایی هستش که آدم نمی‌دونه باید به کسی معرفیش کنه، یا نه!
        

          از نظر من یکسری کتاب‌ها هستن که خوندشون هیچ چیزی به آدم اضافه نمی‌کنه! هیچ چیز... و صرفا با خوندنش آدم شاید سرگرم بشه و یکسری از کتاب‌ها توانایی همین سرگرم کردن رو هم ندارند!
این کتاب هم متاسفانه برخلاف تصوراتم از همین دسته بود. جزو همون هایی که فقط خونده میشن و...
و در طول خوندنش احساس می‌کردم که چیزی شبیه خیال‌بافی های دوران نوجوانی بودش.
-
داستان توی چندتا تاریخ مختلف توی ۴سال به همراه نیمچه بی نظمی‌ای میچرخه.
کاراکترهای اصلی داستان یه دختر و یه پسر هستن که خب دخترخانم دختر سردار و آقا پسر زیردست آقای سردار هستن. یهو تو نگاه اول عاشق هم میشن و اقای سردار سنگ میندازن و... مثل هر خیالبافی ذهنی دیگه... 
و خب وسط همین چیزا یه مقدار خیلی کم جاسوسی، یه مقدار خیلی کم خیانت و... هم پیش میاد.
-
چندتا اتفاقات  داستان برا من غیرقابل باور بود حتی! و این احساس به من القا می‌شد که دختر و پسر ادای آدم‌های مذهبی رو میاوردن؟!
و یا حتی مثلا یه جای داستان مادر دختر، معلم عربی دخترش براش غریبه بود 😅 که خب غیرممکنه! برای مادرهای ایرانی...
-
در کل با نخوندنش هیچ اتفاقی برای شما نمی‌افتد.
امیدوارم خانم نویسنده توی کتاب‌های بعدی پیشرفت خوبی داشته باشند❤
به قشر نوجوان با توجه به هیجانات عجیبشون پیشنهاد می‌کنم صرفا برای وقت گذرانی.
        

          تازگی ها احساسم نسبت به یکسری کتاب‌ها عجیبه، میخونمش، باهاش زندگی میکنم، ولی نمی‌تونم به کسی توصیه‌اش کنم!
اما در کل ایده، فضای داستان، و چیزهایی که بهش پرداخته شده بود رو دوست داشتم.
-
کاراکتر اصلی داستان ماتروشکا، سودا، خانم ۳۷ساله‌ای هستش که بعد از گذشت حدود ۱۰-۱۵ سال مجدد دوستای قدیمی‌شو می‌بینه!
و کم کم زخم‌های قدیمی‌ش سر باز می‌کنن و به قول خود سودا حفره‌ی درونش باز میشه...
و خب داره تلاش میکنه برای پر کردن این حفره، حفره ای که اوایل داستان فقط بخاطر شکست عشقی بوده و با گذشتن از لایه‌های مختلف  و باز شدن یکسری گره‌های کور ذهنی، تغییر شکل میده و حالا فقط با انتقام پر میشه!
-
نویسنده خیلی خوب توی زمان‌های مختلف داستان رو روایت میکنه و طوری نیست که ذهن آدم آشفته بشه، یا خسته...
-
متاسفانه از ابتدای داستان حدس زدم که همه اتفاقات زیر سر کی هستش، و خب درست از آب دراومد و... این راضی کننده نبود.
-
حال و هوای داستان برام مثل رمان‌های ایام نوجوانی بودش، با این تفاوت که یه مقدار کمی رنگ و مزه امنیتی به خودش گرفته.
دقیقا مثل همون رمان‌ها، کاراکتر اصلی داستان، پولدار، خوشگل، جذاب، خوش‌پوش و مهره مار داره و کلی خاطرخواه داره و... 😒
و طبق معمول برام سواله که این همه آدم‌های معمولی داریم توی دنیا چرا هیچ وقت اونا کاراکتر اصلی داستان نشدن؟
        

          من به شخصه کتاب‌های اقای اکبرخانی رو دوست دارم. همیشه یه موضوع متفاوت دارن تو کتاب‌هاشون... و زاویه دید نویسنده، از نظر بنده قابل تحسین هستش. پرداختن به قهرمان‌ ناشناخته دوران دفاع مقدس، که حتی بعد از شهادت هم ناشناخته باقی می‌مونن...
-داستان این کتاب توی دوتا برهه زمانی بیان میشه. دوران جنگ تحمیلی و دوران جنگ داخلی سوریه.
-اسم کتاب اوایل بنظرم یه مقدار عجیب بود که خب آخر کتاب کاملا متوجه منظور شدم‌.
-شاید اوایل کتاب یکم سردرگم باشیم در مورد کاراکترها، ولی خب بعد از نیمه کتاب کاملا روند داستان مشخص میشه.
-و بنظرم این کتاب مناسب نوجوان هست، چون سطح اطلاعاتی که داره در همین حد هست. و خب با توجه یه کتاب های قبلی ایشون سطح خشونت این کتاب خیلی سطحی هستش.
و در آخر بنظرم همین که رنگ متن کتاب آبی، یه جور زنگ تفریح برای چشم‌مون به حساب میاد :)
        

          هربار و در هرگوشه و کناری یاد این کتاب میوفتم، لبخند روی لب‌م میشینه...
این کتاب از اون دست کتاب‌هاست که بنظرم قندِ..‌. شیرین و دلنشین!
انقدر احترام بین اهل بیت رو قشنگ بیان کردن، انقدر جزئیات رو خوب بیان کردن که اصلا موقع خوندنش آدم متوجه گذر زمان نمیشه!
و خب نگفته‌هایی رو، خیلی خوب گفته... از حضور بقیه فرزندان امام حسن(ع) در کربلا و شهادت‌شون و...
و هرچقدر ابتدای کتاب لبخند زدیم، انتهای کتاب لحظه خداحافظی و اشک و اشک...
انگار که مدتی با نشانه های امام حسن جان همسفره بودیم و حالا وقت وداع شده باشه! انگار که از دور شهادت هرکدام از عزیزان خودمون رو نظاره‌گر باشیم... سخت و...
        

          خوندنش زمان زیادی نمی‌بره.
و حتی خوندنش امتیاز مثبتی نداره.
نه هیجانی، نه هیچی!
فقط یکسری گزارش و نامه و شرح اتفاق
آخرش هم نویسنده به هیچی نرسید.
انگار توی حلقه بی نهایت از هیچ گذروندم.
        

          گُنگِ گُنگ
نه از اول داستان می‌شد فهمید با کی طرفیم. نه آخر داستان فهمیدم.
پارسال نصفه نیمه رهاش کرده بودم، امسال خودمو مجبور کردم از اول بخونمش، آقا بازم هیچی عایدم نشد.
نویسنده میخواست اطلاعات خوبی رو بده عا، اما نشد که بشه.
داستان چندتا پرونده مختومه زمان قبل انقلاب هست که در موردشون شبهاتی بوده. و کاراکتر داستان دنبال رفع این شبهات و باز کردن گره های کور بود. اما انقدر از شاخه ای به شاخه دیگه می‌پرید که...
        

          کتاب سه تا روایتگر داشت: مادر، پدر و دختر
و داستان در زمان حال(مصادف با زمان درگیری های سوریه بود، اما به سوریه نمی‌پرداخت) و زمان جنگ تحمیلی جابجا میشد‌.
تا اواسط داستان خوب بود و تقریبا یه کششی داشت. اما از یه جایی ببعد طوری بود که احساس می‌کردم سرهم بندی داره میشه.
و بنظرم میشد با اضافه کردن یکسری جزئیات (مثلا اردشیر داستان عضو منافقین می‌شد و...   یا حتی یه روایتگر "پسر" هم به داستان اضافه می‌شد تا حدی به جنگ سوریه می‌پرداخت) کلی هیجان و شاخ برگ به داستان داد و از یکنواختی پایانی درش آورد.
در کل بنظرم می‌تونست خیلی قوی تر باشه، شاید حتی سطح توقع من بالاست و از این حرفا...
با آرزوی موفقیت برای آقای نویسنده :)