یادداشت‌های 𝙷𝚘𝚖𝚊 𝚃𝚊𝚟𝚘𝚞𝚜𝚒𝚊𝚗 (38)

          مارمولک سیاه یه رمان جنایی ژاپنیه با حال‌وهوای خاص و شخصیت‌های عجیب. ولی برخلاف انتظارم از یه داستان جنایی، شخصیت‌پردازی‌هاش خیلی اغراق‌آمیز بودن. بعضی صحنه‌ها بیشتر شبیه فیلم‌های هندی بودن تا یه داستان پلیسی منطقی. مخصوصاً بخش‌هایی مثل تغییر چهره شخصیت زن که خیلی غیرواقعی و ساختگی به نظر می‌رسید.

        

          در این نمایشنامه، چند شخصیت تلخ و دوست‌نداشتنی توی یک اتاق بسته گیر افتادن جایی بدون آینه، بدون خواب، بدون خاموشی.
 هیچ‌چیز بیرونی اونها رو نمی‌سوزاند، اما در عوض تا ابد، با نگاه و حرف‌ها و قضاوت‌های همدیگر شکنجه می‌شن.
دوزخ واقعی، جهنم آتش و عذاب نیست؛ دوزخ یعنی بودن در کنار آدم‌هایی که حقیقت ما را بی‌رحمانه جلوی چشم‌مان می‌گذارن و فراری از آن نداریم.
        

          کتاب دیوار، مجموعه‌ای از هفت داستان کوتاه از نویسندگانی مثل ژان پل سارتر، فرانتس کافکا، آنتون چخوف و چند نویسنده‌ی برجسته‌ی دیگه‌ست.
داستان‌هایی عمیق، فلسفی و روان‌شناختی که در محور مرگ، ترس و آزادی می‌چرخن
داستان «دیوار» از سارتر تأثیرگذارتر بود 
ترجمه‌ی صادق هدایت هم بی نقصه
        

          تو
معشوق برگزیده ی منی
تو گل برترینم
ستاره ی منتخب اقبالم... 
        

          یک داستان بلند در سبک رئالیسم از محمود دولت‌آبادی. با اینکه قلم ایشون قدرتمند و تأثیرگذاره، اما این داستان برای من خیلی جذاب نبود و نتونستم ارتباط زیادی باهاش برقرار کنم.
        

          یک رمان تاریخی‌ـ‌تخیلی با دو روایت موازی که در دو بازه‌ی زمانی جریان داره؛ یکی در دهه‌ی ۱۳۲۰ و زمان قحطی، و دیگری در دنیای درونی زنانی که به‌نوعی گرفتار تاریخ، رسم و رسوم، و جنسیت‌شون هستن.
قسمت اول، روایت آصال بود؛ شخصیتی خاکستری، سردرگم، و به‌نظرم تا حد زیادی نفرت‌انگیز. اون‌قدر که نمی‌شد بهش نزدیک شد یا درکش کرد.
قسمت دوم مربوط به سارگل بود؛ زنی که گرفتار آداب و رسوم و فرهنگ جامعه‌اش بود. شخصیتش واقعی‌تر، عمیق‌تر، بود، اما با این حال پایان داستان برام اون چیزی نبود که انتظارش رو داشتم.
ماجرا به شکل گنگی رها شد
با همه‌ی این‌ها، کتاب ارزش یک‌بار خوندن رو داشت
        

          در من کسی  هنوز دنبال تو می‌گردد
دنبال  سر انگشتانت
بر بی قراری گونه هایم.. 
        

          با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تو را؟
اختلاف حرف دل با عقل صد فرسنگ بود... 
        

          یه رمان فلسفی‌ـ‌روان‌شناسانه‌ی لذت‌بخش و تأثیرگذار، که با زبانی ساده و دلگرم‌کننده، ما رو به دل زندگی می‌بره و یادمون می‌ده چطور از لحظه‌ها لذت ببریم
        

          فوق العاده زیبا.. 
        

          کتابی دل‌انگیز و حال‌خوب‌کن، پر از حس امید و تغییر. بریت‌ماری یادم داد که هیچ‌وقت برای دوباره شروع کردن دیر نیست. بکمن در این رمان با طنز ملایم و شخصیت‌پردازی قوی، داستانی ساخته که دلت را گرم می‌کند 
        

           با توجه به کوتاه بودن داستان اما شدیدا پر محتوا بود جوری که نمیشه به طور کامل برداشتت رو بنویسی واقعیت زندگی خیلی از آدمای امروزی بود که خیلی وقته خودشون رو فراموش کردن و از زندگی لذتی نمیبرن و حتی این موضوع باعث میشه دیگران هم فراموششون کنن
 زندگی کردن به این طریق فرقی با مردن نداره در بطن داستان یادآوری می‌کرد که قبل از دیر شدن از زندگی لذت ببر.. 
        

          نقد داستان «خواربارفروشی نامیا»

طرح کلی داستان جالب و قابل‌توجه بود. روند داستان با پیچیدگی‌هایی همراه بود که به‌تدریج و به‌درستی گره‌گشایی می‌شدند، و این یکی از نکات مثبت آن بود. از میان شخصیت‌ها، تنها کسی که برایم به‌یادماندنی و دوست‌داشتنی باقی ماند، نامیا بود. دلیل علاقه‌ام به او، روحیه‌ی همدلانه و کمک‌رسانی‌اش به کسانی بود که حتی شناختی از آن‌ها نداشت. همین ویژگی، شخصیت نامیا را برایم جذاب و انسانی‌تر جلوه داد.

با این حال، با توجه به شهرت این کتاب، انتظار داشتم با اثری قوی‌تر و تأثیرگذارتر روبه‌رو شوم. یکی از نقاط ضعف داستان، آوردن تعداد زیادی شخصیت در هر فصل و سپس حذف سریع آن‌ها به دلیل بیماری یا مرگ بود که فضای داستان را سنگین و غم‌بار می‌کرد. از طرفی، توصیف‌های ظاهری و شخصیتی به‌قدری سطحی بودند که نمی‌شد به‌راحتی با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کرد یا تصویر واضحی از آن‌ها در ذهن ساخت.

در مجموع، این اثر ارزش یک‌بار خواندن را دارد، اما از نظر عمق شخصیت‌پردازی و تأثیرگذاری احساسی، می‌توانست قوی‌تر و ماندگارتر باشد.
        

          راستش قبلا جذب آثار صادق هدایت نمی‌شدم. همیشه فاصله‌ای بین من و دنیای او بود. اما این‌بار تصمیم گرفتم بخونمش.
با چند اثر دیگه شروع کردم و بوف کور رو گذاشتم برای آخر.
و انگار تصمیم درستی بود
این‌بار نه تنها خوشم اومد، بلکه دلم خواست تمام حرف‌های این نویسنده‌ی تنها را تا ته بخونم

بوف کور شبیه یک کابوسه.
نه از اونهایی که با ترس بیدار می‌شی، از اون هایی که نمیتونی ازش بیدار بشی.
و نمی‌دونی چقدرش واقعیته، چقدر وهم و خیال.
فضاش وهم آلود و سوررئاله
راوی در دل تاریکی می‌چرخد و از زخم‌هایی حرف می‌زنه که نمی‌شه التیامشان داد.
نثرش تلخ، غم‌زده و مالیخولیایی‌ست، ولی عمیق... و گاهی به شکل عجیبی شاعرانه.


        

           خیلی باهاش ارتباط نگرفتم. موضوع و فضاش اون‌قدری برام جذاب نبود که درگیرم کنه. شاید بیشتر به سلیقه‌ی خاصی بخوره، اما برای من چندان جالب نبود.
        

          عباس معروفی،
نویسنده‌ی محبوبِ من،
آثارش مثل رد یک رویا تا مدت‌ها در ذهن می‌ماند.
و این یکی برای من خاص‌تر از همیشه‌ست
متن‌هایی لبریز از عشق،
زمزمه‌هایی از دل عاشق برای معشوق...
هر واژه، مثل جرعه‌ای چای گرم،
در غروبی بارانی
        

          نمایشنامه روز از نو، روزی از نو با نگاهی ظریف و انتقادی، فشارهای روانی و اجتماعی وارد بر زنان  رو به تصویر می‌کشه.  از خوندنش لذت بردم.
        

          یجورایی اغراق آمیز و احساساتی بود و خیلی باهاش ارتباط نگرفتم
        

          علامتچی، یه داستان کوتاه و رازآلود از چارلز دیکنز‌ه. دیکنز توی چند صفحه، با مهارتی بی‌نظیر، موفق می‌شه اون حس ترس و اضطراب و فضای وهم‌آلود داستان رو دقیقاً بندازه تو دل خواننده.