یادداشت‌های زینب قلعه ئی (18)

          #کتاب_خواندم
#رویای_دویدن
اثر وندلین ون درانن

این کتاب, یک رمان به تمام معنا نوجوانانه با ویژگیهای مخصوص به این سن است

 جسیکای ۱۶ ساله یک دونده ی حرفه ای در دبیرستان هست. در جریان یکی از اردوها، اتوبوس مدرسه تصادف میکنه و او پایش را از دست می دهد. و این تازه شروع ماجرای جسیکاست...

پرداخت کتاب و نحوه ی نگارش بسیار جذاب است طوری که زمان از دست آدم در می رود. این کتاب یکی از محبوبترین کتاب های انتشارات پرتقال است.
اممما
واقعیت زندگی خیلی تلختر از وقایع درون کتاب است. سرعت پذیرش جسیکا با مشکل بوجود آمده و اتفاقاتی که در ادامه می افتد سریعتر و مثبت تر از زندگی واقعیست. طوری که در اواخر کتاب، جسیکا از سالی که گذرانده به عنوان بهترین سال زندگی اش یاد می کند. حتی درد ها و سرعت بهبود زخم ها و اذیت ها و افسردگی ها خیلی کمتر از آن چیزی که هست به تصویر کشیده می شود که این برای رمان نوجوان نه تنها هیییچ اشکالی ندارد بلکه اتفاقا وجه مثبت ماجرا هست.

به عقیده ی من رمان نوجوان نباید تلخ نوشته شود. باید پر از امید و انگیزه باشد که کتاب، این مولفه ها را دارد.

اگر برای بزرگسال یک کتاب در همین ژانر میخواهین، من کتاب روی پاهای خودم اثر ایمی پردی را توصیه میکنم که زندگی واقعی ایمی را به تصویر کشیده است و بسیار بسیار جذاب و جالب توجه است. طوری که یادم می آید سالهای قبل که این کتاب را خواندم، تمام اینترنت را برای پیدا کردن فیلمها و عکسهای ایمی شخم زدم و کلی مدت در دنیای او زندگی میکردم.

اما کتاب رویای دویدن مناسب نوجوان می باشد.
برای والدینی که حساسیت دارند کتاب دوستی دختر و پسر  دارد. گرچه مترجم کمی کمک کرده که این مسئله کمرنگ تر شود ولی می توان قبل از نوجوان کتاب را خواند و راجع به در اختیار گذاشتنش برای نوجوان تصمیم گیری کرد.

یکی از نکات مثبت داستان دوستی جسیکا با رز است. رز دختری فلج مغزی هست که دوست دارد مردم به جای وضعیتش، خودش را ببینند. 
این نزدیک شدن به انسان های رنج کشیده و دارای معلولیت و همذات پنداری با آنان، نوجوان را از دنیای خود فراتر می برد.


        

          خیلیی خوب بود. توی کل کتاب یه حس شیرین دلگرمی داشتم. واقعیتش حالم بد بود وقتی شروعش کردم ولی انقدر کتاب لطیفی بود که حال روحم رو خوب کرد. به صفحه ی آخر که رسیدم دلم نمیخواست تموم بشه.
ماجرای پسری به نام شهاب رو روایت میکنه که جای خیلی چیزها  در زندگیش خالیه. حتی یه خانواده ی طبیعی نداره و راهی رو انتخاب کرده که مهمترین ابزارش رو نداره و کسی رو دوست داره که هیچ راه رسیدنی بهش نیست. در نگاه اول زندگی شهاب مملو از بن بستهاست.  
ولی یه نور امید توی زندگیش وجود داره... اونم خدای شهابه

ممنون از قصه ی دلنشین شهاب، آقای آرمین
        

          خیلییی خوب بود و دوستش داشتم. هوو داستان زنیه که همراه همسرش حبیب زندگی سردی دارن و انگار به اجبار کنار هم زندگی میکنن. ولی بعد از رفتن مرد به جبهه، معماها و ماجراهایی پیش میاد که زن رو به شناخت بیشتری از حبیب میرسونه و زندگیشون به مرحله ی جدیدی وارد میشه
        

          اول داستان با یک دختر سی ساله ی خشک و جدی مواجه میشین که احساساتش رو سرکوب کرده. هر چی پیش میره داستان معماهای بیشتری رو برامون رو میکنه...
در کل خوب بود. از خوندنش لذت بردم
        

          یه رمان کاملا زنانه و دلنشین
        

          من تا صفحه ی ۴۲۷ خوندم. تا همینجاشم کلی طاقت آوردم و خوندم تا ببینم تهش چی میشه ولی از اینجا نتونستم ادامه بدم. خیلی رمان بدی بود.
مطمئنم یا نویسنده تجربه ی زندگی مشترک نداشته یا خیلی رویایی نوشته. زندگی مشترک لوسی عالیه ولی اون کلا با یاد دوست پسرش زندست و چیزی که برام ناراحت کننده بود این بود که هر جا کوچکترین اختلاف نظری با شوهرش داشت، اونو با دوست پسرش مقایسه میکرد و مینوشت اگر تو بودی اینطور نبود و مدااام در یادش بود و به یادش بود و با وجود زندگی خوبش، و کارهای خوب شوهرش کلا یاد کسی بود که ولش کرده بود و خوابشو میدید و... اینم خیانته، فرقی نداره. و زندگی مشترکش تا اینجا خیلی مصنوعیه، خیلی بیش از حد شوهرش خوب و عاشقه. خیلی کمتر از یه زندگی عادی، اختلاف نظر دارن. دعوا که اصلا ندارن با این وجود لوسی مدااام شوهرشو با دوست پسرش مقایسه میکنه. گرچه اولاشو دوست داشتم ولی بمرور حس بدی میده به آدم
        

          انقدررر ازش تعریف کرده بودن تا آخر منتظر چیزی بودم که داستانو جذابتر کنه ولی همچین چیزی وجود نداشت
        

          دمت گرم آقای صدقی. کلی خندیدم
        

          بنظرم اصلا خوب نبود.‌یکم نویسنده در جهت عادی کردن همجنسگرایی هم شیطنتهایی داشت.
ماجرای فردیه که هر روز توی بدن یه نفر متفاوت بیدار میشه. گاهی دختره گاهی پسر. این وسط عاشق هم میشه
پردازش داستان هم اصلا خوب نبود.
        

          خیلیی این کتاب برام خاطره انگیزه
 برای بچه هایی که در اوایل نوجوونی هستن مناسب و فوق العادست
        

          همه ی ما کم و بیش چیزهای اندکی از خاطرات قبل از دوران مدرسه رو به یاد میاریم. خاطراتی که هر چند محو و کم هستن ولی وجود دارند. حالا فرض کنین دختری باشین که هیییچ خاطره ای از دوران قبل از مدرسه ندارین و حتی در آلبوم خانوادگی تان هیچ عکسی از آن زمان دیده نمیشود. 
سایاکا دختریست که حتی در کودکی همیشه سردرگم بوده که چرا هیچ چیزی از دوران قبل مدرسه به یاد نمی آورد و هر بار سوال میکرده پدر و مادر توجیه میکردن تا اینکه سالها بعد از مرگ مادر، پدر هم میمیرد و کلید خانه ای را برجا میگذارد که سایاکا همراه دوست دوران نوجوانیش به آنجا میروند تا رازهای دوران گذشته را کشف کنند. 
اگر مثل من به کتابهای معمایی علاقه داشته باشین به احتمال زیادی این کتاب رو میپسندین. کشش داستان فوق العاده بود و مدام میخواستم ببینم چه اتفاقی میفته.

        

          من خیلی دوستش داشتم و با اینکه خیلی وقت پیش خوندم مزه اش زیر زبونمه. کلا کتابهایی که سفر به زمان رو در غالبهای مختلف میارن برام جذابه. ولی سفر در زمان این کتاب خیلی متفاوته. بنظرم بخونین