یادداشت‌های مهیار (9)

          خب بعد از راهنمای مُردن... که خیلی دوسش داشتم ، کتابای بعدی عطیه من رو نگرفت. از  مجمع‌الوحوش  هم خیلی خوشم نیومد ولی معلوم بود که برای نوشتنش زحمت کشیده و به نظرم فیلم سینمایی خوبی هم از توش می‌شه درآورد!
        

          کاش کتاب‌بروشی داشتم و این کتاب رو به آدما معرفی می‌کردم!
        

          توی کتاب #قبیله‌_های_اخلاقی نوشته‌ی جاشوا گرین ترجمه به فارسی #نشر_هورمزد یک‌سری آزمایش و بازی انجام شده برای اندازه‌گیری کیفیت‌های اخلاقی در افراد مختلف و جاهای مختلف. جالبه، نه؟
یکی از این بازی‌ها که خیلی خوشم اومد ازش یه بازی بود به اسم بازی اولتیماتوم! که هدفش سنجش متغیر انصاف توی انسان‌های مختلف از جاهای مختلف بود. 


یک. بازی به این شکله که من هزار دلار به x می‌دم و به‌ش می‌گم که این پول رو باید به شکل منصفانه با y تقسیم کنه.
دو. X پول رو می‌گیره و با توجه به حسی که از انصاف داره مثلا ۶۰ به ۴۰ یا ۵۰ به ۵۰ یا به هر نسبتی پول رو با y تقسیم می‌کنه.
سه. حالا دو حالت پیش میاد: y این تقسیم رو منصفانه می‌دونه که در این صورت پول به همون نسبت مال خودشون می‌شه. یا اینکه y تقسیم رو منصفانه نمی‌دونه که در این صورت پول کلا پس گرفته می‌شه از  x و y

طبق متن کتاب جالب اینجاست نتایجی که از این بازی حاصل شد توی کشورهای مختلف بسیار متفاوت بود. چه توی قسمت منصفانه تقسیم کردن و چه توی قسمت پذیرش اون تقسیم به عنوان تقسیم منصفانه. 

نتایج رو می‌تونید توی کتاب بخونید. کتاب رو هم می‌تونید از #فیدیبو به قیمت ارزون بخرید. پادکست کتاب رو هم می‌تونید از بی‌پلاس گوش کنید.


پ.ن: از این به بعد هر دو نفری رو که ببینم این بازی رو باهاشون انجام می‌دم😂
        

          #شیطان از #تولستوی را گوش دادم. لذت‌بخش بود. هرچند گوش دادن به این کتاب را _موقع رانندگی _ توصیه نمی‌کنم اصلا🙂
کتابی درباره‌ی میل و ابهامِ ویران‌کننده‌ای که در پروسه‌ی میل وجود دارد! کتابی درباره‌ی انتخاب و عجز در انتخاب؛ چنان‌که خودِ  تولستوی نیز دو پایانِ متفاوت برای این کتاب نوشته است و هر بار در پایان از طرف  شخصیت اصلی داستان انتخاب متفاوتی کرده اما.. هر بار انگار از ملاقات با شیطان گریزی نبود!
        

          .
عنصر تکرارشونده‌ی وجودی بیگانه‌ی کامو یک چیز است: بی‌تفاوتی. آن‌چنان‌که یک انسان وقتی می‌میرد، نسبت به جهان بی‌تفاوت است.. اما مورسو به این "بی‌تفاوتی" قبل از مرگ رسیده بود؛ برای او، بودن، فقط معنای بودن داشت و بس. او نه عاشق‌ بودن می‌دانست، نه قاتل بودن، نه حتی در سوگِ فقدانِ عزیزی بودن.. و.. نه هیچ اضافه‌ی دیگری را بر بودنِ خود می‌توانست _و یا می‌خواست_ تحمل کند. او فقط و تنها فقط بود. 
در این‌ "صرفا بودن" رنگ تمام تفاوت‌های "خود" با هستی محو می‌شود. دیگر نه شادی رنگی دارد نه غم. نه من وزنی دارد و نه هستی. چرا که همه چیز یکپارچه و منسجم است برای او. و همه چیز خلاصه شده است در بودن با هستی. با هر آنچه هست و با هر رنگی که هست. مورسو قبل از مرگ، با هستی یکرنگ شده بود و بهتر است بگویم، به رنگ هستی در آمده بود. 
مورسو نه پوچ گرا بود و نه به پوچی اعتقادی داشت، او پوچی را از زندگی‌اش حذف کرده بود و به عبارتی صورت مساله ی پوچ بودن را پاک کرده بود و تنها "بودن" را برگزیده بود.
که می‌دانیم پوچی _به عنوان یک مسئله_ مسئله‌ی آن‌هایی است که به دنبال چیزی در بودن می‌گردند؛ پی نوری، ریگی، لبخندی.. و مورسو به همه‌‌ی این چیز‌ها بی‌تفاوت بود.


        

          دارم داستانِ علی پسرِ بکّار و شمس‌النِهار رو از هزار و یک شب می‌خونم. بیراه نیست اگه بگم تو این داستان این دو عاشق لااقل پنجاه بار از شدت عشق بیهوش شدن و هر بار بعدِ ساعتی _بدون کمک‌های پزشکی_ به هوش اومدن. نمی‌دونم اون زمان هوش فرق می‌کرد و خیلی ضعیف بود؟ و یا عشق فرق می‌کرد و خیلی قوی بود؟
حالا با اینا می‌شه کنار اومد، ولی این خود به خود به‌هوش اومدناشون رو کجای دلم بذارم؟! ما تو این زمونه با وجود امکانات پزشکی و متخصص بیهوشی و توی بیمارستان، آمارِ به هوش اومدنای بعد بیهوشیمون یک‌/دهم اینا هم نیست😶
        

          یادمه چند سال پیش چند بار با چند نفر مربوط به نشر چترنگ ملاقات کاری داشتم و خوب یادمه اون لحظات چیزی که توی ذهنم وول می‌خورد این بود که این‌ آدم‌ها باید آدم‌های عجیبی باشند! به خاطر چی؟ به خاطر ترجمه‌ی کتاب‌های ادوگاوا رانپو و چند کتاب‌ دیگه‌ای که ترجمه و منتشر کردند😏 البته گفتن نداره که اینطور نبود و همگی آدم‌های نرمالی بودند 🙂
        

          دارم دیدن در تاریکی رو می‌خونم.  تا اینجا که خوندم به وضوح یه کتابِ ضد کتاب‌های خودیاری و معترض به روانشناسی مثبت‌نگر به حساب میاد. نویسنده پنج احساسِ  "خشم، اندوه، سوگ، افسردگی و اضطراب" رو گرفته دستش و بعد اینکه هر کدوم رو با نگاه ساده شده‌ی فلسفی بررسی می‌کنه، این احساسات رو می‌ذاره توی تاریکی و توی تاریکی هم به‌شون نگاه می‌کنه و...   توی تاریکخونه‌ای که راه انداخته😒 مثلا به این نتیجه می‌رسه که خشم هم کارکردهای خودش رو داره و سرکوبش ساید افکت‌های خودش رو داره و این‌ حرف‌ها.
جالب اینکه توی دو سه ماه اخیر این دومین کتابیه که از نشر بیدگل می‌خونم و هر دوی این کتاب‌ها اتمسفر مشابهی داشتند. هر دو کتاب داره می‌گه این چیزایی که یه عمر اکثرا گفتن بده، خیلی هم بد نیست و این حرف‌ها!  اگه این یه رواله که بیدگل شروع کرده، به نظرم حرکت جالبیه! اگه هم نه که نه دیگه.

کتاب خوبیه؟ تا اینجا بد نیست. سه ستاره.

        

          کتابی که روح و فلسفه‌ی عصر روشنگری توش جاریه.. داستان درباره‌ی  مردیه به نام بالتاسار؛ یه انقلابی تمام‌عیار که بسیار بسیار تحت تاثیر نوشته‌های ژان ژاک روسوئه و  از این لحاظ جالبه که زندگی خودش در طول سال‌های نسبتا طولانی روایت‌شده در کتاب(اگه اشتباه نکنم ده سال) یه نمونه‌ی فلسفی از افکارِ خودشه. همین‌طور فکر می‌کنم از لحاظ وضعیت، اتمسفر و چالش‌های فلسفه‌ی سیاسی برای خواننده‌ی ایرانی حتما کتاب جالبیه‌.
توامان با جریان انقلاب، بالتاسار یه داستان عاشقانه‌ی افلاطونی با زنی به نام اوفلیا رو هم با قلبش طی سال‌ها پیش می‌بره. اوفلیا زنی که یک‌جورهایی ذهن آدم رو به سمت #آئورا هم می‌بره.. 

کتاب خوبی بود. آغازِ تکان‌دهنده‌ای داشت و آخرای داستان، اعترافاتِ کشیش‌ِ گناهکار پیش بالتاسار به نظرم اوج داستان بود.