یادداشت‌های مرضیه حق خواه (146)

          یک رمان خیلی لطیف و ناز درباره‌ی دهکده‌ای که مردمش تصمیم گرفتند آبادش کنند. 
به نظرم این کتاب می‌تواند در زیرژانر آرمانشهر قرار گیرد چراکه نورآباد نمونه‌ی واقعی یک جامعه‌ی آرمانیست که مردمش آن را با جان و‌ دل ساختند و منش و سبک زندگی خود را به نسل‌های بعد هم انتقال دادند.  
آنها حتی امیدبخش افراد دیگری هستند که از آبادی‌های اطراف به آنجا پناه می‌آورند و این مهاجران را با کلی امید و سرزندگی به دیار خود می‌فرستند برای تغییر و تحول روستای خود. 
این کتاب می‌تواند برای هر کسی که به فکر مهاجرت و فرار از وطن افتاده نیز مفید باشد. 
        

          یک داستان طنز مخصوص نوجوانان با موضوع سواد رسانه‌. نویسنده شیوه‌ای خلاقانه و بامزه (واژه‌ی بامزه را مخصوصا گفتم به دلیل اینکه اخبار در این کتاب  به وسیله‌ی خوردن منتقل می‌شود) انتخاب کرده برای انتقال حرف‌هایی که می‌خواسته درباره‌ی تاثیرگذاری رسانه بر مخاطب و فریب دادن افکار عمومی و نقش سلبریتی‌ها در هل دادن جامعه به سمتی خاص بزند!
حقیقتا دنیای عجیبی را ترسیم کرده که ذهن خواننده را درگیر می‌کند و گاهی هم مشمئز می‌نماید! (وقتی به آن همه جویدن و تف کردن فکر می‌کنی دل و روده‌ات می‌ریزد به هم!) 
در کل دوستش داشتم ولی احساس می‌کنم پایان داستان کمی هول‌هولکی و عجله‌ای جمع شد و می‌توانست پرداخت بهتری داشته باشد.
        

          سفرنامه‌ی خانم غفارحدادی به لبنان برای مصاحبه با یک خانواده‌ی اهل غزه که بعد از سختی‌های فراوان مجبور به ترک وطن شده‌اند و هر کدام در نقطه‌ای از جهان زندگی‌ می‌کنند اما سالی یک بار دور هم جمع می‌شوند و حدود دو هفته تا یک ماه اوقاتشان را باهم می‌گذرانند...
خیلی خوب بود و اطلاعات جدیدی درباره‌ی لبنان و فلسطین به خواننده می‌داد. 
به تازگی داستان زندگی آن خانواده که اصلا خانم غفارحدادی برای نوشتن آن به این سفر رفته بود نیز چاپ شده؛ اما توسط یک نویسنده‌ی دیگر. اسم کتاب "ماهی‌ها به دریا برمی‌گردند" است. 
        

          فقط می‌توانم بگویم خیلی غم انگیز بود. همیشه اسم عمو تام را بین شخصیت‌های کتاب‌های کلاسیک می‌شنیدم و بدون اینکه داستانش را بدانم همیشه محبتی عمیق در قلب خود به او احساس می‌کردم. 
با شروع کتاب نگران بودم نکند با اتمام کتاب، عمو تام آن شخصیت محبوب از آب درنیاید. بعضی جاها حتی خیلی دلواپسش شدم. دلواپس روحش.  دلواپس ایمانش...
و در نهایت کتاب را با یک رضایت درونی بستم. رضایت از اینکه عمو تام در قلب من عزیزتر شد. حالا دیگر می‌دانستم چرا ندیده و نشناخته این قدر در نظرم بزرگوار بوده است...
عمو تام تا ابد در قلب من می‌ماند. 

        

          من به این نوع کتابها خیلی علاقت دارم. منظورم کتابهایی درباره‌ی کتاب است. درباره‌ی خواندن و حتی نوشتن!!
واقعا توضیحی که زیر عنوان کتاب نوشته شده برازنده‌ی کتاب است: درس‌هایی درباره‌ی نوشتن و زندگی!
اگر به نوشتن علاقه دارید این کتاب را از دست ندهید. نکات خوبی را می‌گوید که هم برای نوشتن کاربرد دارد و هم تجربیاتی از زندگی خانم لاموت است که او با زبانی روان و گاهی طنزآمیز بیان می‌کند تا در اختیار شاگردانش قرار دهد. 
من تقریبا نصف کتاب را علامت زدم تا بعدا دوباره اگر خواستم نویسنده شوم مرورش کنم. فعلا که چنین قصدی ندارم😁
        

          هو النور

رمان نوجوان "بیهوشی" داستان پسری است که دچار سانحه شده و حافظه‌اش را به کلی از دست داده و بعد از بهبودی وقتی به مدرسه می‌رود می‌فهمد سردسته‌ی اشرار مدرسه بوده و همه از او متنفر و فراری‌اند‌. تازه او قبل از سانحه کارهایی کرده که حسابی او را به دردسر انداخته است و حالا که آدم متفاوتی شده باید با عواقب آنها روبرو شود. 

اینکه این پسر چه احساسات و حالاتی را از سر می‌گذراند و چگونه خودش را به دیگران اثبات می‌کند و دوستها و دشمنان قدیمی‌اش چگونه با او برخورد می‌کنند و ... را باید در داستان بخوانید. و چه خوب هم نوشته شده و واقعا می‌توان با شخصیت‌های داستان همذات‌پنداری کرد و شرایط روحی سخت  آنها را درک کرد و از این جهت من رمان را دوست داشتم‌.

اما نکته‌ی قابل توجه برای من در این داستان این بود که چه قدر نویسنده‌ قشنگ در حاشیه‌ی داستانی کاملا مدرسه‌ای و نوجوانانه، یک سرباز کهن‌سال که از رئیس جمهور آمریکا به خاطر حضور در جنگ در کره، مدال افتخار گرفته است را تبدیل به قهرمان بچه‌های داستان می‌کند. به نظرم با توجه به این نکته، حتما حتما اگر این کتاب را به نوجوانی می‌دهیم تا بخواند باید در این مورد هوشیار باشیم و با او درباره‌اش صحبت کنیم. چون این مساله با توجه به پیشرفت داستان نه تنها دیگر حاشیه‌ای نیست بلکه به یکی از موضوعات اصلی داستان تبدیل می‌شود. 

همچنین یکی دو تا از شخصیت‌های داستان، دائم دنبال جلب توجه یکدیگر هستند و گرچه روابط دختر و پسر اصلا به صورت حساسیت‌برانگیز و جنسی در داستان مطرح نشده ولی همین توجه دادن کتاب به این مساله‌ای که با فضای فرهنگی ما متفاوت است نکته‌ای است که باید موقع معرفی این کتاب به نوجوان مد نظر داشته باشیم. 
        

          کتابی زیبا و لطیف درباره‌ی عید نوروز
        

          فیلم نوستالژیک مری پاپینز را بی‌نهایت دوست دارم. آن قدر در بچگی دیدمش که جمله‌هایش را حفظم. کتاب را با یک ذوق خاصی شروع کردم که بخوانم، هم برای اینکه فکر می‌کردم مثل فیلمش جذاب است هم می‌خواستم گزینه‌ای مناسب برای دخترم که عاشق کتاب خواندن است پیدا کنم. 
اما به شدت توی ذوقم خورد. اصلا انتظار نداشتم این قدر داستانش بچگانه و هردمبیل باشد. البته که برای کودک شاید رمان جذاب و بانمکی باشد. اما من شخصیت مری پاپینز فیلم را بسیار دوست‌داشتنی‌تر از مری پاپینز کتاب یافتم. مری پاپینز کتاب اصلا آن نری پاپینز همه‌چیزتمام شخصیت فیلم نیست. خیلی هم بداخلاق و بدعنق است. 
        

          زیبا بود. دوستش داشتم. 
داستان طلبه‌ای که دهه‌ی اول محرم برای تبلیغ راهی روستایی شده اما در بین راه اشرار او را می‌گیرند و اتفاقاتی می‌افتد که سید را حسابی دگرگون می‌کند. به نظرم نویسنده سیر اتفاقات و به خصوص تحولات درونی که برای سید اتفاق می‌افتد را خوب و ملموس و در عین حال بدون شعارزدگی به تصویر کشیده است. طوری که واقعا من را تحت تاثیر قرار داد. 
همچنین داستان تعلیق خوبی دارد که خواننده را تا آخر همراه خود می‌کشاند. البته من نسخه‌ی صوتی کتاب را گوش دادم.
        

          یادداشت‌های دوستان برای کتاب *روح عزیز* را خواندم و دیدم که خوب و کامل توضیح داده‌اند و حق مطلب ادا شده است. من هم کمابیش با نظرات موافقم. 
و باید بگویم این کتاب من را از لحاظ احساسی خیلی درگیر کرد. تعلیق خیلی خوبی داشت و باعث شد بی‌خیال قرار همخوانی روزی ۱۵ صفحه‌ی این کتاب با دوستم شوم و از نصف به بعد کتاب را در نیمه شبی که دخترم تب داشت و بالای سرش بیدار بودم، خواندم تا تمام شد. 
و نیز بگویم که کتاب تنوع موضوعی زیادی داست. به آنهایی که به ذهنم می‌رسد اشاره می‌کنم: عصیان نوجوان در برابر خانواده، سوگ، عذاب وجدان و تلاش برای مخفی کردن آن، و بعدتر تلاش برای جبران، رابطه‌ی والدین با فرزند، قضاوت نابجا
در نهایت می‌توان گفت کتاب شاید مناسب هر نوجوانی نباشد ولی برای نوجوانی که درگیر یکی از این موضوعات است کتاب خوبی‌ست. 

        

          یک رمان نوجوان در ژانر وحشت با فضای تاریخی. مثل بقیه‌ی آثار حمیدرضا شاه آبادی که تخصصش اصلا همین است. و چه قدر خوب کارش را بلد است. هم تو را با داستان همراه می کند، هم تعلیق ایجاد می کند و نمی گذارد از فکرش بیرون بیایی و هم از وقایع تاریخی زمان داستان برایت می گوید طوری که اصلا فکر نمی کنی دارد این کار را می کند اما وقتی کتاب را می بندی ذهنیت خوبی از آن دوره در موضوع مورد بحث کتاب برای تو شکل می گیرد‌.
تقریبا نصف بیشتر این کتاب را در تاریکی خواندم. بخشی را در قطعی برق بعد از غروب آفتاب و بخشی را بعد از ساعت یک نصفه شب که همه خواب بودند. و همین مزید بر علت شد که تاثیر کتاب در جانم بیشتر نفوذ کند😁
        

          یک رمان نوجوان علمی تخیلی ایرانی که خیلی خیل انتظار بیشتری ازش داشتم. داستان پردازی و فضاسازی داستان مشکلات جدی داشت. 
        

          یک داستان درباره‌ی مقاومت و کمک رسانی به مردم غزه. 
برای اینکه فضای کتاب مخصوصا در اوایل داستان کمی غمگین است برای زیر ۷ سال توصیه نمی کنم ولی خودم داستانش را دوست داشتم. رشد شخصیت گلهان و آزاد شدنش از دلبستگیهای دنیایی را هم دوست داشتم...
        

          معلوم نیست گروه سنی این کتاب چیست. داستانش اصلا به درد کودک نمی‌خورد چون یک گره بزرگسالی مطرح کرده که اصلا ذهن بچه را درگیر نمی‌کند. بیشتر مادرانه است تا کودکانه. 
ولی در عین خال تصاویرش به یک کتاب بزرگسال نمی‌خورد.
اسمش هم نمی‌دانم چه ربطی به داستانش داشت. 
موضوعش هم ضمانت آهو توسط امام رضاست که به دو صورت مختلف در کتاب نقل شده و گره اصلی هم مریضی یک نوزاد است که مادرش برای شفایش متوسل شده به امام رضا...
        

          از همان اولین باری که دیدمش به خاطر فضایی که از آن متوجه شدم از فهرست گزینه‌های خواندنی‌ام حذف شد. ولی بعدتر با تعریف‌های یکی از دوستان در فهرست قرار دادم و بعدتر که در باشگاه همخوانیمان خواندیمش واقعا از این انتخاب راضی بودم.
کتاب را دوست داشتم. خلاقانه بود. تاحالا نظیر آن را در ادبیات ندیده بودم. فضایی فانتزی و اسطوره‌گونه داشت با محوریت فلسفه و عرفان و اسطوره‌ها و موجودات خیالی ادبیات ایرانی و داستانش هم حول و حوش بحبوحه‌ی انقلاب اسلامی ایران می‌گذشت. 
داستان پنج تا پسر نوجوان دبیرستانی بود که علاوه بر تحصیل در یک مدرسه‌ی عادی در مدرسه‌ای شبانه هم راه یافته بودند که در آن اتفاقاتی عجیب می افتاد و نگهبانی داشت که...
 
        

          یک کتاب لطیف که نمی شود بهش گفت داستان.
مجموعه‌ای است از چند نامه از عاشقی به معشوقش حانیه. عاشق از معشوق دور افتاده و به دیار غربت سفر کرده و حالا می خواهد برای استاد فرنگی‌اش از زن شرقی بگوید! و او زنی را انتخاب می کند که الگوی عالم است. و در حین این تحقیق و بررسی‌ها خواب‌هایی هم می‌بیند و همه‌ی این اندیشه‌ها و درونیاتش را برای حانیه در نامه‌هایش روایت می‌کند...
        

          این جلد را اصلا دوست نداشتم. با تمام احترامی که برای خانم مریم میرزاخانی قائلم و به داشتنشان به عنوان یک دانشمند زن ایرانی افتخار می کنم ولی ایشان جزو آن دسته ای نبودند که این مجموعه سعی دارد معرفی کند. یعنی کاری برای ساختن ایران انجام ندادند. در جلدهای دیگر این ساختن مشهود است ولی اینجا برعکس است. دو خاطره از ایران در این کتاب روایت می شود که یادآوری بدبختی و سختی است ولی برعکس وقتی که مریم به آمریکا می رود سختی و شیرینی باهم همراه می شوند. نکته ی دیگر اینکه سختی او در ایران از بیرون به او وارد شده (جنگ و تصادف) ولی در آمریکا این سختی درونی است چون او سرطان می گیر و از دنیا می رود. به نظرتان این مدل روایت مخاطب را به ساختن ایران تشویق می کند؟ به نظرتان این مدل روایت با غرض ورزی همراه نیست؟
        

          خیلی کتاب خوبی بود. همین امروز خریدیم و خواندیم. با یک داستان تمثیلی هم دلیل نماد بودن هندوانه برای پرچم فلسطین را می گوید و هم با استفاده از نمادهای به‌جا و درست داستان غصی زمین‌های فلسطینی توسط صهیونیستها را شرح می دهد. 
        

          من خیلی این کتاب را دوست داشتم. نویسنده خیلی زیبا یک مفهوم را در کل زندگی شهید طهرانی مقدم پی گرفته تا رسیده به اینکه چه طور ایشان به فکر ساخت موشک افتاد و چگونه به ایران خدمت کرد...