یادداشت‌های پارسا گلی نژاد (15)

          "خاطرات یک ضد قهرمان" اثری از کورنل فیلیپوویچ به واقع اعمال یک ضد قهرمان را بسط می دهد اما رفته رفته اوضاع به گونه ای پیش می رود تا کورنل به خواننده ثابت کند که شرور ترین و ضد قهرمان‌ترین آدم کره زمین  هم باشید،اگر شانس بیاورید قطعا همه چیز به کام شما پیش خواهد رفت.نتیجه گیری ای که با دو پاراگراف پایانی و جمله آخر،پایان شاهکاری رو رقم زد.

و برای پیشنهاد به دیگران همیشه میگم:رمانی معمولی اما دارای معنای زیبا که از دل زشتی و بی رحمی جنگ جهانی دوم در لهستان بیرون کشیده شد.رمانی که خواست کلیشه را کنار بزند و به مانند فیلم های جنگی هالیوودی نباشد که یک "قهرمان" از پس هر چیزی بر می‌آید و داستان پایان زیبایی می آفریند.
        

          جزو کتاب های خوب و در حجم کم تالستوی بود.
اینکه آدم ابتدا فکر می کنه باید تنها باشه تا رستگار بشه ولی آخرش فقط این مهمه که باید با آدما و از خود آدما باشی تا همه مثل یک زنجیر به هم پیوسته باعث رستگار شدن تو می‌شن...نتیجه گیری قشنگی بود که تالستوی با خون ،عشق و قلم اثباتش کرد.
        

          تنها از بوبوک لذت بردم.قلب ضعیف هم روایت جذابی داشت ولی بوبوک با اینکه حجم بسیار کمتری از قلب ضعیف داشت،توانست به راحتی پیام خود را برساند.
        

          "تسخیرشدگان"مانند این است که یک قاشق در دست بگیریم و تنها لایه سطحی بستنی را بر داریم.درحالی که شکلات های تکه ای پایین تر،در دل بستنی جای دارند."تسخیر شدگان" یا همان شیاطین به زیبایی یک نمایشنامه روان و زنده بود.آلبر کامو به طبع نمی توانست بسیاری از جزئیات یک رمان ۱۰۰۰ صفحه ای را در قالب یک نمایشنامه ۲۰۰ صفحه ای بگنجاند اما با پیگیری همین خط اصلی داستان و استفاده از دیالوگ هایی که به سبک نمایشنامه نوشته شده بودند تجربه ای زیبا را برای خواننده رقم می‌زند.

می توانم بگویم برای دومین بار این رمان سنگین را خواندم.منتهی فقط دیالوگ ها.و چه زیبا می نویسد داستایفسکی از تاریکی و آن تک نور روشنی که با حجم تاریکی بسیار نابود می شود.

مورسو،شخصیت اصلی رمان "بیگانه" از آلبر کامو شباهت بسیاری به نیکلای ستاوروگین دارد و این بی اثر نیست در علاقه بی اندازه کامو به رمان شیاطین!

خوب بود...اما نه به اندازه رمان اصلی.اگر کسی حوصله ۱۰۰۰ صفحه کتاب خواندن ندارد می تواند به این نمایشنامه بسنده کند❤️
        

          "شیاطین" اثر جاودان داستایفسکی،روایت باطن حقیقی انسان است.انسانی که انگار از ابتدا تخم شر را در قلبش کاشتند و سپس رفته رفته با خودشناسی  توانست بعد دیگر روح خود را اعم از نیک بودن و مهربانی و عشق را کشف کند.

شیاطین روایت آدم های نالان است.آدم هایی که دیگر لبریز شده اند از احساسات.به گونه ای که دیگر اهمیتی به احساسات نمی دهند و این لبریز بودن دلیلی شده بر تک بعدی شدن روحشان.این آدم ها انگار می دانند یک جای کار می لنگد اما مدام مُصِر هستند به اینکه اعتقادی مقدسی را پی بگیرند.آدمی که پدر معنوی نسلی دیو صفت شد،برای سالیان سال در این راه تلاش کرد اما بالاخره فهمید که تنها زیبایی های این دنیا ارزش زندگی  کردن داشتند نه آن اعتقادات رادیکال افراطی ای که باعث شد همه به جان هم بیفتند.

کس دیگر،از درون پوچ می شود.لذت می برد دیوانه خوانده شود.از قصد کارهایی انجام می دهد که اورا دیوانه بدانند.رذالت برای او کلمه مقدسی است اما با ظهور پوچی انگار نمی تواند به مانند قبل معنی کلمه رذالت را درک کند.زن هارا دوست دارد.عاشق این است که با عاقل ترین و دیوانه ترین شان وقت بگذراند.به گونه ای که در این راه کلمه ای مانند گناه برای او تعریف نشده است.او پس از شخص اول،پدر معنوی حلقه سیاسی روسیه خوانده می شود.

و در اینجا می مانند چندین و چند دست پرورده شخص دوم که با نزول شخصیت اش،این افراد هم به نوبه خود سقوط می کنند.داستایفسکی از هیچ چیزی دریغ نکرده است.همه را با خود به درون سیاهی کشانده و در ابتدا خواننده گمان می کند این طریقه نوشتن انگار نوعی زیاده‌روی می تواند محسوب شود ولی کافی است ساعاتی بگذرد و احوال شخصیت های داستان بلند "شیاطین" بر او مستولی گردد.زین پس این داستان هیچ مبالغه ای برای او ندارد."شیاطین" تصویر حقیقی آینده روسیه از دید نویسنده ای چیره‌دست در سال ۱۸۶۹ است که تنها ۴۰ و خورده ای سال بعد تر،همین شیاطین زمام حکومت روسیه را در دست گرفتند.

شیاطین...شاهکار؟آری... 
خواندنی؟آری
این داستان بلند از معدود کتاب هایی می تواند باشد که ارزش دو یا سه بار خواندن را دارد.هر بار لایه ای از این جامعه توصیف شده برای خواننده آشکار می‌شود.
        

          "فلسفه ملال" کتابی بود با آغازی هیجان‌انگیز که مخاطب را تا جایی میخکوب می کند،بلکه مدام از جملات قصار من باب ملال از فیلسوفان بزرگ قرض می گیرد تا بتواند کمی توضیح راحت تری درباره این غریزه اساسی انسان ها که در سرشت انسان امروزی دوچندان نمود پیدا کرده بدهد.
متاسفانه نتوانستم کتاب رو به پایان ببرم.کشش کافی نداشت،اما در همان ۹۰ صفحه چیزهای زیادی از ملال و انسان ملول یاد گرفتم.
        

          "بک تو بلک" اثری از سجاد افشاریان روایت رویارویی با دلتنگی و مرگ است.روایت این موضوع که آدمی چگونه در تنها ترین لحظات به شکلی  که نور خورشید هیچوقت قرار نیست بر آن بتابد به تک جزئیات دل خوش کنی فکر می کند بلکه رسیدن مرگ دیگر آن حسرت اولیه نبودن را برایش تداعی نکند.

روایت ۳ فرد از ۳ مکان و زمان.کسی در بند زندان،دو نفر آزاد اما گویی آنها نیز زندانی افکاری تاریک مبنی بر مرگ رویا هستند.چه می شود که در ابن نمایشنامه کوتاه سکوت دیالوگ های بیشتری برای بیان شدن دارد؟!
        

          "کمونیسم رفت،ما ماندیم و حتی خندیدیم" روایت زنانگی در جامعه سرکوبگر است.همان عکس هایی که احتمالا همه دیده ایم.اروپای شرقی،اوکراینی که هنوز الحاق شوروی بود،چک اسلواکی و حتی جنگ های داخلی اروپا،ما آن فضای مه آلود را بارها در فیلم ها دیده ایم.اما تاکنون به درون ذهنیت مردم این جوامع نفوذ کرده ایم؟
به زنانی که انگار حق زنانگی ندارند.با مردانی که باید بیشتر از مرد بودنشان مایه بگذارند.اینگونه من از تک تک داستان-جستار های این کتاب لذت بردم.سوختم با زنان این کتاب.
        

          "مرغ دریایی" نمایشنامه ای در ۴ پرده که روایتگر عصر روایت های جالب از تئاتر روسیه است.شخصیت هایی که با جان و دل لمسشان کردم.قلم چخوف همیشه اینگونه از دیگر نویسندگان متمایز می شود.شخصیت هایش ملموس هستند.چه در رمان چه در نمایشنامه.همین بس است برای اینکه آدم دو ساعت از کار و زندگی دست بکشد تا تنها روایت چند بازیگر و آدم های عجیبی را بخواند که انگار همه شان ریگی به کفششان است.
مرغ دریایی خواندنی ست.
نه یکبار بلکه چند بار.
حداقل برای دیالوگ آغازین نمایشنامه می توان چند بار کتاب رو باز کرد و بست
-شما چرا همیشه لباس سیاه می پوشید؟
-برای اینکه عزای زندگی ام را گرفته ام.برای اینکه بدبختم.
بخوانید.و لذت ببرید
        

          "بره گمشده راعی" از استاد هوشنگ گلشیری کتابی است که گویا قرار بود در ۳ مجلد به چاپ برسه اما خود نویسنده تنها جلد اول رو تمام کرد و دو جلد باقی مانده رو ننوشت.در کل بره گمشده راعی بر خلاف کتاب های دیگری که از این نویسنده بزرگ کشورمون یعنی شازده احتجاب و جن نامه و شاه سیاه‌پوشان خواندم  کمی ریتم کند تر و موضوعات نهادینه تر در ذهن نویسنده رو به همراه داشت.بعضی از گره های ذهنی خودم شاید با خوندن دو جلد باقی نا نوشته باز می شد.ولی متاسفانه قرار نیست این اتفاق بیفته.
در این کتاب با آقای راعی،معلم عربی دبیرستان همراه می شیم و عشق او به زنی که ابتدا برای تمیز کاری خانه و کاشانه اش نزد او می آمد.
جذاب بود...و جذاب می شد اگر ادامه ای وجود داشت.

        

          "مردگان عمارت بیست و پنجم" که جزو عناوین ژانر ترسناک داستان های فارسی هست برای "من" جذاب نبود.نام سیامک گلشیری را با کتاب هایی مانند خفاش شب شنیده بودم. این رمان بلند که تونستم تنها ۱۱ فصل از ۲۴ فصلش رو مطالعه کنم کشش داستانی کافی برای ادامه دادن نداشت.شاید هم این کتاب برای کسانی مانند من گزینه مناسبی برای شروع آشنایی با قلم آقای گلشیری  نیست.
امیدوارم بتونم روزی اثر بهتری از آقای گلشیری بخونم.
"سناریو گفت و گوی مرد اصلی داستان با اون زنی که ناگهانی آشنا شد جذاب بود.روایت مرگ مهشید تاثیر خوبی روی من گذاشت"
        

          "لیدی اِل" برخورد ابتدایی من با رومن گاری بود.درحالی که بسیار از کتاب دوستان رومن گاری رو با "خداحافظ گاری کوپر" می شناسن.رمان در فضایی آرام  آغاز می شود.به گونه ای که حتی برای لحظه ای انتظار اینو نداشتم که رفته رفته به دل خونبار ترین لحظات تاریخ اروپا قدم بزارم.جایی که آنارشیست های افراطی برای سرنگونی هر دولتی دست به ترور و قتل و دزدی می زنن.
این تقابل ،یعنی زنی که ابتدا هیچ هیچ بود،اما رفته رفته خودش می شود دلیل مبارزات آنارشیست ها،و عشق که سدی محکم در برابر اعتقادات و آرمان ها می بندد و توجیه رفتار های خشونت آمیزی که از زبان شخصیت های رمان بیان می شود،کاری می کند تا رمان و کتاب برای لحظه ای از دست خواننده  به زمین نیفتد.
شاهکار رومن گاری بود.البته تا قبل از مطالعه خداحافظ گاری کوپر"
توجه:رمان سخت خوانی است که احتیاج به صبر و حوصله دارد.
به نویسنده زمان بدهید.

        

          دوبروفسکی به عنوان نماینده نسلی از رمان هایی که در روسیه به شکل منسجم نگاشته شده اند،به خوبی روحیات روسیه تزاری را بیان می کند.چه بسا در بسیاری از وجوه با ایران کنونی اشتراکاتی داشته باشد و باعث می شود خواننده به درک عمیق تری  برسد.
عشق،درد انتقام و فرجامی نیمه کاره...این بود دوبروفسکی استاد پوشکین.
        

          رمان درنده باسکرویل و برخی از داستان های کوتاه شرلوک به خودی خود انتظارمو بالا برده بودن ولی در این رمان نسبتا بلند که شرلوک  ۸ فصل غیبت داره رسما فضای کارآگاهی داستان رو از بین می بره ،اما کاری می کنه که کتاب روی زمین نمونه 
این یعنی نویسنده کارشو انجام داده.
پیشنهاد میشه❤️