یادداشت‌های معصومه سعادت (502)

          ترجمه‌ی کتاب یه جاهایی عالی بود و یه جاهایی آزاردهنده‌.
محتواش ولی خوب بود و من ازش یه چیزایی یاد گرفتم، مثلا این که طوری نیست یه کتاب رو بخونم و لذت ببرم بدون این که بدونم منظور نویسنده از المان‌های مختلفی که توی داستان چیده، چی بوده.
        

          از ترجمه و ویرایش بسیاااااااار ضعیف کتاب از چشمم خون اومد!
یعنی واقعا افتضاااااح (یکی از غلط املایی‌هاش افتضاه بود! خدایا😭) بود...
به جز اون، داستانش کاملا مثبت ۱۶ هست. خشونت بسیاااار زیاد و ناجوری داره.
        

          داستان‌های فانتزی کوتاه و دردآور.
        

          چطور ممکنه کسی این کتاب رو دوست داشته باشه؟
کاش یکی بیاد دو تا دلیل بهم بگه برای ترجمه‌ی این دست کتاب‌ها.
        

          اسم این مجموعه رو گذاشتن "رمان‌های راحت‌خوان"، اما حقیقت اینه که نه رمانن نه راحت‌خوان! کتاب‌هایی هستن که از روی انیمه‌ها نوشته شدن و مثل هر کتاب دیگه‌ای که از روی فیلم اقتباس شده، بسیار بی‌نمکه!
یک فصل کامل درباره‌ی این که چجوری و کجا دسشویی برن بحث کردن و چند فصل درباره‌ی این که دزدی گردنبند کار کیه! و فکر نکنید که گفتگوها و جزئیات و شک‌ها و شخصیت‌های زیاد داستان نقشی توی پیشبرد قصه دارن! نه! فقط جنبه‌ی پرگویی و اطناب دارن!
        

          این کتاب برای طراحی و اجرای نشست‌های روزانه یا هفتگی کلاسی نوشته شده. مخاطبش من نبودم ولی خوشحالم که پرونده‌شو بستم.
        

          خلاصه‌ش این که این کتاب توی کل دنیا با اقبال خوبی مواجه نشده. توی گودریدز فقط مرورهایی به زبان فارسی داره (نشر ماهی+ترجمه‌ی سروش حبیبی+ قیمت مناسب= فروش خوب کتاب ِ حتی بی‌محتوا) و کلا ۱۶۷ نفر بهش رای دادن.
کتاب خوووووبی نیست، داستان کوتاهیه که شخصیت‌‌پردازی‌هاش نصفه و نیمه‌ست و یه کم بی سر و ته به نظر میاد، اما برای من که هیچی هیچی هیچی درباره‌ی انقلاب مکزیک نمی‌دونستم، آورده‌هایی داشت.
        

          بانمک و شگفت‌انگیز :) البته که یه بار خودم‌ خوندم و یه بار برای جان کوچک.
        

          کتاب بدی نبود ها
اما کتابی هم نبود که اگر کسی نخونه، چیزی رو از دست بده.
درباره‌ی خانواده‌ای که گرفنار نفرین اجنه شده‌ن...
        

          اگه توی آمریکای دهه‌ی اول قرن ۲۱ می‌خواید کتابدار باشید، این کتاب برای شماست؛ وگرنه کاربردی براتون نخواهد داشت.
        

          به کاغذ قسم که میام می‌نویسم درباره‌ش.

اومدم بنویسم.
از عنوان کتاب فکر کرده بودم که فانتزیه اما نیست. یک داستان پرماجرا و آموزنده و پر آب چشم، مناسب برای دبیرستانی‌ها، مخصوصا اون‌هایی که توی شهرهای کوچیک زندگی می‌کنن و می‌ترسن از جدا شدن از سنت‌های غلط.
        

          به نظرش سنجابه مثل مرد عنکبوتی بود.
        

          خواندنی و شیرین بود. پایان خوش.
        

          برای من کتاب دل‌نچسبی بود. 
نمی‌دونم داستان منطق نداشت یا من پیداش نکردم.
منتظر دوشنبه‌ام که حرف‌های بقیه رو درباره‌ش بشنوم.
        

          با فضای کتاب همراه شدم، با حس پانزده‌ساله بودن.

داستان کتاب درباره‌ی پسریه که آرزو می‌کنه ۱۵ پیر نشه و توی همون سنی که هست باقی می‌مونه، و این شرایط زندگی رو برای خودش و خانواده‌ش سخت می‌کنه.
        

          داستان این جلد از کتاب اندازه‌ی جلد اول پرکشش و غافلگیرکننده نبود. راوی داستان نویسنده است و بهش یه پیشنهاد نوشتن می‌دن که سعی می‌کنه انجامش بده.
بیشتر بگم اسپویل می‌شه! اما همین رو بگم که مرگ‌ها و قتل‌های زیادی توی داستان وجود داره که من رو اذیت کرد. الان که چند روز گذشته از ستاره‌هایی که به کتاب دادم، کم می‌کنم.
        

          پر از صدای خنده شد این کتاب
        

          نصفه رهاش کردم.
این یک هفته تلاش کردم که بخونمش و برای من، نخواندنی بود.🤷‍♀️
        

          این کتاب داستان نیست. خاطرات روز به روز یه دختر ۱۲ ساله از جنگ اوکراینه. با توجه به سن نویسنده، کتاب خوبیه واقعا.