یادداشت فاطمه‌السادات شه‌روش

        درباره دو تا پسر نوجوون که توی ساختمون پلاسکو کار می‌کنن. زبان داستان نقطه ضعفشه. راوی یک‌ پسر نوجوونه اما خیلی گنده‌تر از دهنش حرف می‌زنه مثلا کدوم نوجونونی که توی کارگاه خیاطی کار می‌کنه می‌که ملودرام؟! شخصیت‌پردازی هم می‌تونست خیلی بهتر باشه. مثلا ما هیچ مقت نمی‌فهمیم پنام چرا اینقدر نقاشیش خوب بود. نقش اقای کیان هم خیلی کلیشه‌ای بود. اونجا هم که  مسئول مسابقه گفت عه شما شاگرد آقای کیان هستید خیلی تابلو بود اتفاق زورچپون شده توی داستان. اینکه اون سال این خونواده‌ها که همه‌شون از قشر متوسط رو به پایین تک‌تک گوشی داشتن هم بعید به نظر می‌رسه