یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

        کتاب رو به پیشنهاد یکی از دوستانم تهیه کردم.
تو کتابفروشی با هم بودیم. گفت خوبه منم خریدم. زود هم خوندمش. شاید چون تعداد صفحاتش زیاد نبود.
انگار مُده که هر کشوری برای بزرگترین و باشکوه‌ترین شهرش یه کتاب بنویسه یا یه فیلم بسازه که از اون شهر تباهی می‌باره. بیروت۷۵ هم یه همچین چیزی بود. اولین کتابی بود که از غاده السمان خوندم. پشیمون نیستم ولی خیلی هم خاص نبود. البته باید توجه داشت که کتاب حدود نیم قرن پیش نوشته شده. 
کتاب چندتا شخصیت داشت با داستان‌های متفاوت. زندگی هرکدوم هم کلی سپیدخوانی داشت که از هنر نویسنده است.
ترجمه خوب بود نسبتاً.
با اینکه حجم کتاب کم بود و تعداد شخصیت‌ها و صحنه‌ها زیاد بود کتاب بیشتر ساکن بود و حرکت نداشت و کند خونده میشد.