یادداشت هانیه

        وقتی وسط روزمرگی‌هایی از جنس ماراتن کارهای منزل و بیرون و بازی و شادی با بچه‌ برای کندن‌اش از تلویزیون  و رسیدن به  تمارین و دل‌خوشی‌های نوجوانت غرقی، و نفسی برای تنفس در فضای کتاب پیدا می‌کنی...؛ کتابی که سطر به سطرش  چیزی از جنس حکم‌هایی پیامبرانه دارد و خودت و زندگی را در آینه آن می‌بینی؛ و هر از چندی به آن می‌گویی :" کاش زودتر خوانده بودمت!"...  و وسط این همه، یاد رائحه‌ای می‌افتی...؛
رائحه‌ای طیبه که در میان شکافی در محوطه کوه احد، که پیامبر را دقایق یا ساعاتی در خود جای داده بود و عطرش تا  رجب ۱۴۲۸ که آنجا نفس کشیدی مانده بود، همان بهترین عطر جهان که هست و تو از ادراکش اکنون غائبی... مومن بوی مومن را می‌شنود!

کاش با "راه رشد"، باز ترکه‌ی ایمانم جوانه بزند، کاش در آینه‌ی بچه‌ها شکوفا شوم و زنده‌گی نزیسته یا زندگی بربادرفته‌ام را با تربیت فطری بچه‌هایم زنده کنم.

راه رشد، زنده‌ترین کتاب تربیتی است که دیده‌ام، در موقعیت‌های گوناگونی شناخت تو را برای شناخت انسان به تفکر می‌کشاند، برای شناخت خودت، مثلا تو برای تربیت کودک می‌خوانی، با این حکمت ناب تربیت می‌شوی!