یادداشت فاطمه معروفی

        خیلی وقت بود اسم این کتاب رو شنیده بودم. اون‌قدر در شبکه‌های اجتماعی ازش تعریف کرده بودن که انتظار یه کتاب عمیق، شاعرانه و الهام‌بخش رو داشتم، چیزی در مایه‌های شازده کوچولو، یا حتی یک اثر فلسفی لطیف که از کودکی عبور می‌کنه و به بزرگسالی می‌رسه. اما راستش رو بخواید، وقتی بالاخره توی بینهایت طاقچه خوندمش، احساس کردم با یک کتاب بیش‌ازحد بزرگ‌نمایی‌شده روبه‌رو شدم. البته حس میکنم مخاطبهای نوجوون شاید بیشتر از این کتاب لذت ببرن و ازش تعریف کنن.
‌
📖 بیشتر جمله‌ها در حد یادآوری‌های انگیزشی‌ هستن؛ کوتاه، ساده، و در موارد زیادی تکراری. پیام‌ها بیشتر کلیشه‌ای هستن: «مهربون باش»، «دوستی خوبه»، «خودت باش»  که البته پیام‌های بدی نیستن، اما وقتی در قالب کتابی با این همه سر و صدا ارائه می‌شن، انتظار بیشتری می‌ره. گرافیک کتاب زیباست، ولی بخش زیادی از کتاب رو نقاشی‌ها تشکیل می‌دن و متن و حجم خیلی کمی داره.

‌
😕 احساس کردم نویسنده خواسته اثری خلق کنه که یادآور شازده کوچولو باشه، اما نتونسته به اون عمق و ظرافت برسه. در حالی که شازده کوچولو با همون زبان کودکانه، مفاهیم وجودی پیچیده‌ای رو بیان می‌کنه، این کتاب بیشتر شبیه یک دفترچه‌ی جملات قشنگه. حتی می‌تونم بگم که بیشتر شبیه یک اثر دکوریه، تا یک کتابی که بارها بهش برگردی، یه کتاب که صرفا کتابخونه رو قشنگ میکنه!

‌
⭐️ نمره‌ی من به این کتاب: ۲ از ۵
کتابی که شاید برای هدیه دادن یا ورق زدنِ گذرا جذاب باشه، اما برای کسی که دنبال محتوای عمیق‌تره، چندان قانع‌کننده نیست.
البته از امتیاز و تعریفهای دیگران از این کتاب خیلی شوکه شدم، نمیدونم شاید توی همه چیز نباید دنبال معنی و مفهوم خاصی بود.