یادداشت صَعوِه

                لب کلام: جلد اول رو شروع کردم و حس آرامش بخش و در عین حال خاص زندگی در شمال ایران رفت تو بند بند روحم. بعد رسیدم به شهریار دوست داشتنی و اما بعدش رو نتونستم ادامه بدم چون سال کنکور است و بله دیگه. اما قطعا پیشنهاد می شه.

نظری تا نیمه(!) منتهی الیه: راست و حسینی اش رو بخواین من از جناب ابتهاج شعر نخونده ام(جز ارغوان) این کتاب رو بعد از فوت ایشون پدرم آورد که خودش بخونه و دوباره(!) من قاپیدمش و شروعش کردم.
با سبک خاطره گویی و زندگی نامه نامنظم بیشتر از زندگینامه های کلیشه ای کیف می کنم. این کتاب هم اینطوری بود. سیر تاریخی نسبتا منظم اما همراه با جزئیاتی که شاید خیلی اهمیتی برای بعضی ها نداشته باشن اما من حضورشون رو دوست داشتم. یک طوری انگار خودت هم توی صحنه حرف زدن با جناب پرنیان اندیش حضور داری.
من به اندازه که نثر رو دوست دارم از نظم لذت نمی برم و این شاید عجیب باشه اما به واقع از به جز یکسری شاعر خاص از کس دیگه ای شعر نمی خونم.
در کل: زندگی نامه شیرینیه؛ دقیقه و اصلا کلیشه ای نیست که با این جمله:«در خانواده ای فقیر و مذهبی به دنیا آمد» شروع بشه!