این کتاب فوقالعاده بود...
نمیدونم آیا ما به اندازه شایستگیِ این کلمات بهشون توجه میکنیم یا فقط میخونیم که خونده باشیم؟
نمیدونم اگه علی صفایی حائری الان زنده بود رومون رو به سمتش بر میگردوندیم یا فقط وقتی که نیست توجهمون رو نشون میدیم و متوجهش میشیم؟