یادداشت زکیه

        چگونه بار هستی را به دوش می‌کشیم؟ آیا "سنگینی" آن هول‌انگیز و "سبکی" آن دلپذیر است؟این پرسشی‌ست که در متن و بطن بارهستی سیلان دارد. کوندرا معتقد است بار سنگین منجر به واقعی‌تر بودن زندگی می‌شود. و سبک‌تر بودن بار منجر به غیر واقعی شدن زندگی می‌شود. 

از تمام کتاب، ۱نکته حلقه‌ای بر ذهنم شد و تا انتها مرا با خود برد، حدیث ترزا و توما: "یک اتفاق"...
آنچه مکتوب می‌کنم متن کتاب است از یک اتفاق:
توما از فکر اینکه برخورد او با ترزا نتیجه ۶اتفاق نامحتمل بوده‌است،دچار پریشانی شد. آیا یک اتفاق هرچه بیشتر اتفاقی باشد، مهمتر و پرمعنا نیست؟ فقط اتفاق است که آن را می‌توان به عنوان یک پیام تفسیر کرد. آنچه برحسب ضرورت روی می‌دهد، آنچه که انتظارش می‌رود و روزانه تکرار می‌شود، چیزی ساکت و خاموش است. تنها "اتفاق" سخنگوست و همه می‌کوشند آن را تعبیر و تفسیر کنند.
برای ترزا حضور توما در رستوران جلوه یک اتفاق مطلق بود. او درحالیکه به تنهایی کنار میزی نشسته و کتابی در پیش‌رو داشت، نگاه خود را به ترزا انداخت و خندید: "یک کنیاک!" در آن وقت از رادیو موسیقی پخش می‌شد. ترزا رفت کنیاک بیاورد. او موسیقی بتهوون را تشخیص داد. بتهوون برای ترزا تصویر دنیای "طرف دیگر" را تداعی می‌کرد، تصویر دنیایی که آرزویش را داشت. او می‌کوشید این اتفاق را تعبیر کند، چطور در آن لحظه که گیلاس کنیاک را برای مرد ناشناس مورد توجهش می‌برد، موسیقی بتهوون پخش می‌شد؟
اتفاق-و نه ضرورت- از این جادوگری‌ها بسیار دارد.
ندای اتفاقات: (کتاب، بتهوون، عدد شش، نیمکت زردرنگ پارک عمومی) به ترزا جرئت داد تا خانه را ترک کند و زندگیش را تغییر دهد. این چند اتفاق (هرچند بسیار معمولی و ساده) احتمالا عشق را برانگیخته بود تا منبع نیرویی باشد که تا آخر از آن سیراب شود.
زندگی روزانه ما پر از اتفاقات و دقیق‌تر، برخوردهای تصادفی میان افراد و رویدادهاست. ما این رویدادها را تصادف می‌نامیم. تصادف زمانی اتفاق می‌افتد که دو رویداد نامنتظر در یک زمان به وقوع پیوندد و به یکدیگر تلاقی کند. توما وقتی در رستوران ظاهر می‌شود که رادیو موسیقی بتهوون پخش می‌کند. این‌گونه تصادفات در اکثر موارد نامشهود روی می‌دهد. ترزا هرگز این موسیقی را فراموش نخواهد کرد. شنیدن آن هربار او را به هیجان خواهدآورد، و هرچه در اطرافش روی می‌دهد از درخشش این موسیقی نور خواهد گرفت، و زیبا خواهد بود.