یادداشت نعیمک

        من کتابهای کلاسیک را دوست دارم. با تمام قانون‌های نانوشته‌ای که شاید در مقایسه با رمان‌های مدرن مسخره به نظر برسد. البته همیشه هم بیشتر از نویسندگان جدید مات و مبهوت دقت و قلم نویسندگان کلاسیک قرار می‌گیرم. اما از بین تمام این نویسندگان با خواندن میدل مارچ دوباره شگفت زده شدم. داستان یکی از طولانی‌ترین کتاب‌های کلاسیک است. خیلی ساده شروع می‌شود؛ مثل اکثر داستان‌های کلاسیک حرف از ازدواج است؛ ازدواج دو خواهر اما ما کم کم با اهالی یک شهر آشنا می‌شویم. روابط و خلق و خو و وقتی به جلد دوم را شروع می‌کنیم باورمان نمی‌شود که یک جلد را خیلی راحت تمام کردیم. از اواسط جلد دوم اتفاق مهمی در داستان می‌افتد و اینجاچیره‌دستی الیوت بیشتر از پیش نمایان می‌شود. دقت در جزییات رفتار آدم‌ها، طرز تفکر و هر چیزی  که انگار بعد از این همه اسل هنوز در انسان و آدمیزاد یکسان و هنوز محل بحث است. این کتاب ه همه پیشنهاد می‌شود چه کتاب‌خوان و چه علاقه‌مند به داستان. از ترجمه شیوا و یک دست رضا رضایی هم نباید غافل شویم که سعی کرده در این سال‌ها بیشتر کتاب‌های کلاسیک را ترجمه کند.