یادداشت محمد مهدی جهانگیری

        آخرین چیزی که در این کتاب  باید بدنبالش باشید، شرحی از حقیقت علی است.
شریعتی تلاش می کند در این اثر، جهان مطلوب را کافی و ضروری  قلمداد کند و اهالی آن جهان را [اهل مذهب،عرفان و نهایتا هنر] بر ساکنین جهان موجود بشناساند. 
این شناختن، ما را وادار می کند که از اهالی آن عالم، درباره ی آن عالم خبری بگیریم.
و این جاست که آدمی لازم دارد به منبعی که از او الهام بگیرد و اگر آن منبع نبود هم، اسطوره بسازد، 
اما چه جای اسطوره پردازی است؟! در جایی که «علی، حقیقتی بر گونه اساطیر» است.