یادداشت فاطمه رهبری

        اولین بار که شروع کردم شاید فقط ۱۰ درصد کتاب را خواندم به نحوی کند بود اما روان؛پراز جزئیات که در ابتدا به نظرم آمد چقدر زیاد و زائد...خسته شدم و رها کردم .یک‌جورهایی در فضای داستان گم شده بودم.چند وقت بعد دوست عزیزی که کتاب را تمام کرده بود آنچنان از لذتش صحبت کرد که من مجدد راغب شدم و دوباره کتاب را دست گرفتم.اتفاق عجیبی که افتاد این بود که دقیقا من از جایی داستان را رها کردم که از صفحه ی بعد چالش و کشمکش و اتفاقات جالب داستان شروع می شد پس اینبار راحت تر  و پر لذت ادامه دادم.
الان که کتاب تمام شده چقدر فکر می کنم فرم و محتوا در این داستان خوب تنیده شده بود و بحث زمان در جان تار و پود قصه به نحوی انعکاس داشت که نمی شد آن را حذف کرد به قول کاسیوپایا لاک پشت عجیب و آینده دان داستان:راه در درون من است.کندی و تندی داستان در دل خود محتوایی روزمره و بسیار مهم را پژواک می کرد.
کاش بشود این کتاب را با نگاه بومی بصورت یک کارل رئال _انیمیشن ساخت .کاش بشود به جان همه بچه های +۱۲سال مفهوم این کتاب را نشاند. کاش بشود به همه بزرگسالانی که در دل زندگی ماشینی همیشه در راه دویدن هستند و نرسیدن گفت:هرچه آرام تر بروی زودتر می رسی!