یادداشت فاطمه رهبری

مومو
        اولین بار که شروع کردم شاید فقط ۱۰ درصد کتاب را خواندم به نحوی کند بود اما روان؛پراز جزئیات که در ابتدا به نظرم آمد چقدر زیاد و زائد...خسته شدم و رها کردم .یک‌جورهایی در فضای داستان گم شده بودم.چند وقت بعد دوست عزیزی که کتاب را تمام کرده بود آنچنان از لذتش صحبت کرد که من مجدد راغب شدم و دوباره کتاب را دست گرفتم.اتفاق عجیبی که افتاد این بود که دقیقا من از جایی داستان را رها کردم که از صفحه ی بعد چالش و کشمکش و اتفاقات جالب داستان شروع می شد پس اینبار راحت تر  و پر لذت ادامه دادم.
الان که کتاب تمام شده چقدر فکر می کنم فرم و محتوا در این داستان خوب تنیده شده بود و بحث زمان در جان تار و پود قصه به نحوی انعکاس داشت که نمی شد آن را حذف کرد به قول کاسیوپایا لاک پشت عجیب و آینده دان داستان:راه در درون من است.کندی و تندی داستان در دل خود محتوایی روزمره و بسیار مهم را پژواک می کرد.
کاش بشود این کتاب را با نگاه بومی بصورت یک کارل رئال _انیمیشن ساخت .کاش بشود به جان همه بچه های +۱۲سال مفهوم این کتاب را نشاند. کاش بشود به همه بزرگسالانی که در دل زندگی ماشینی همیشه در راه دویدن هستند و نرسیدن گفت:هرچه آرام تر بروی زودتر می رسی!
      
7

3

(0/1000)

نظرات

تاکنون نظری ثبت نشده است.