یادداشت ایمان حیرانی

                بی‌زمستان اولین سفرنامه‌ای است که از منصور ضابطیان می‌خوانم. دلیل انتخابم، علاقه ام به ایرانستان و فارسی زبانان بود. 
کتاب به لحاظ متن، کم‌حجم و روان و‌سریع‌خوان بود. اما حقیقت این است که این کتاب به عنوان سفرنامه برایم لذت بخش نبود و آورده‌ای از یک سفر نرفته برایم نداشت. 
تلقی من این بود که ضابطیان در یک روزمره سفر افتاده است و صرفا سفر می‌رود و همان را می‌نویسد! او دست مرا  نگرفت  و در شهرهای تاجیکستان و آذربایجان و گرجستان چرخم نداد! این توقع زیادی از یک سفرنامه نیست به نظرم! 

اگر چه  در نظرات دیگران دیدم که مخاطبین همیشگی ضابطیان این را به حساب سفرنامه‌های دیگر او نمی‌گذارند!