یادداشت روژان صادقی

        2.5
روایت زندگی و تجربه‌ی زنان میانسال به من خیلی می‌چسبه. هرچند که ۴۰ و خورده‌ای سال زندگی نکردم، هرچند که شوهر و بچه ندارم، هرچند که هنوز اونقدرها از زندگی و روزمره زده نشدم؛ اما نمی‌دونم رو چه حسابیه که با این زن‌ها احساس همزادپنداری می‌کنم. 

با این حال داستان آرزو به دلم ننشست. شاید چون با "چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم" مقایسش کردم. شاید چون گفتگوهای درونی آرزو با خودش زیاد نبود. شاید چون از نفرتی که بی هیچ اساسی به عشق آتشین تبدیل می‌شه خوشم نمیاد. چونکه پایان بازی که توجیهی برای باز بودنش نداره عصبیم می‌کنه. و احتمالا به این دلیل که باور ندارم ما "عادت می‌کنیم".