یادداشت Mohsen Kohestani

        «سرباز هایی با اونیفرم خاکی،سرباز های ذخیره،سربازهایی با یونیفرم لاجوردی،سبز مثل سیب،که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می رود،سوار برگاری ها سوی قتلگاه می رفتند،برای هیچ.»
جنگ تلخ است،جنگ،بوی تعفن میدهد،جنگ چیزی جز رنج،درد،خون،کثافت و در اخر ویرانی در پی ندارد.
سلین چقدر عریان چهره ی جنگ را در این کتاب به تصویر میکشد مارا به بیمارستان های مملو از سربازان پیر و جوانی میبرد که در سایه ی جنگ مرگ را به چشم خود دیده اند و چه راحت از قطع عضو ها ،جنازه های رها شده در زیر زمین بیمارستان،و در نهایت برباد رفتن زندگی ها در این رمان سخن رفته .
کتاب سلین را دوست داشتم چون با خاکستری از واقعیت عجین شده بود و بار دیگر مرا بیش از پیش از جنگ متنفر کرد و رویای دنیای بدون جنگ را زیبا تر از پیش در ذهنم استوار کرد.