یادداشت دخترخونده‌ی‌کالین‌هوور:)

        وقتی شروع به خوندن این کتاب کردم، احساس کردم برام حال و هوای زمانی رو داره که کتاب "بی‌صورت" رو می‌خوندم. همون قدر امیدبخش. این که چقدر پذیرش تو زندگی اهمیت داره و محدودیت‌ها فقط به دست خودمون ساخته میشن. هرچقدر هم سخت و طاقت فرسا، بالاخره فصل ناامیدی هم به پایان می‌رسه و بهار رویاهامون دوباره جوونه می‌زنه. اینکه خط پایان همیشه به معنای تموم شدن ماجرا نیست. گاهی اوقات، خودش یه نقطه‌ی شروع جدیده. 
خیلی خوشحالم که چنین کتاب‌هایی رو تو بخش کودک و نوجوان داریم. نه فقط صرفا برای این گروه سنی، تو هر سن و سال و موقعیتی از زندگی که هستیم، خوندن این دست کتاب‌ها می‌تونه امید رو تو دلمون زنده کنه.
امیدوارم روزی برسه که همه‌ی ما، انسان‌ها رو بخاطر خودشون ببینیم. نه بخاطر وضعیتی که دارن.