یادداشت پانیذ مالکی

        با کتاب کلبه ی عمو تام وقتی آشنا شدم که تو کتاب بربادرفته بهش اشاره شده بود و گویا تو جنگ داخلی آمریکا بر سر آزادی بردگان سیاه، تاثیر عمیقی گذاشته بود.
با خوندن داستان، قلب آدم به درد میاد و به تنها چیزی که فکر میکنی اینه که "چطور در طول تاریخ سیاست مردانی قانونهایی اینقدر بی رحمانه وضع کردن و زندگی مردم بیگناه رو تباه کردن؟" چه کودکانی از مادرانشان جدا شدن و چه مادرانی از جدایی فرزندانشون زجر کشیدن و از زمین و زمان ناامید شدن؛ چه کودک‌ها و زنان و مردانی مورد آزار و شکنجه قرار گرفتن و روح و جسمشون دردمند شده؛ چقدر انسانهای بیگناه ترس و  وحشت رو تجربه کردن و با چشمای اشک‌آلود و سینه ای پر درد از خدا میخواستن که نجات پیدا کنن.. جواب این همه خون ریخته شده و زندگی‌های تباه شده رو کی میده؟
چیزی که از کتاب‌های کلاسیک میفهمم اینه که اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها آدم های زیاده خواه و مغرور و تنبلی هستن که خودشونو در شأن کار شریف کشاورزی یا کارگری نمیدونن و همیشه در طول تاریخ از انسانهای بیگناه برای بردگی و کار بدون دستمزد استفاده کرده و اونا رو آزار دادن تا خودشون راحت زندگی کنن و پاشونو بندازن روی پاشون. در واقع زندگی و عنوان اشرافی با طعم خون و آه و ناله های انسان های بیگناه =)
قلب آدم از این همه بی رحمی و بی عدالتی به درد میاد.. و در واقع حس میکنم که دنیا واقعا بی‌رحمه!