یادداشت Habib

        تا حالا شده به چیزی دل ببندید یا به چیزی امیدوار باشید که بقیه مسخرتون کنن؟ یا برای بقیه بی اهمیت با‌شه؟
بیایان تاتار ها اثر دینو بوتزاتی ایتالیایی داستان قلعه ایه که در مرز کشور قرار داره
واین قلعه به طرز شگفت آوری برای بعضی از کسایی که واردش میشن مجذوب کنندس
جوری که حاضرن سال های سال از عمرشون رو دور از خوشی ها و امکانات شهر توی این قلعه متروکه وسط بیابون بگذرونن
ولی واقعا چرا؟
داستان از همون اول شما رو با خودش همراه میکنه، و دائم توی این کنجکاوی نگهتون میداره
و شما در تلاشید که راز قلعه رو بفهمید...
کنجکاو میشید که بدونید منظره روبروی قلعه که روزی محل جنگ با تاتار ها بوده در چشم سربازانی مثل جووانی دروگو چطوری جلوه میکنه؟ چی میبینن که ساعت ها به افقش خیره میشن؟ 
با اینکه خط داستان یکنواخت پیش میره اما هر آن منتظر اتفاق غیر منتظره‌ای هستین 
 ما می‌بینیم سربازا از خوشی های شهر میگذرن، سختی و رنج قلعه رو با عشق تحمل میکنن، با امیدواری به آینده ای که در انتظارشونه فکر میکنن(جنگی دوباره با تاتار ها و قهرمانی) و هدفشون رستگاریه
و توجهتون و به این جمله از کتاب جلب میکنم که: «اینجا در قلعه آدم می‌تواند به چیز بهتری امیدوار باشد» 
این مفاهیم برای شما آشنا نیست؟ 
آیا هدف خاصی مدنظر نویسنده بوده؟
قطعا برداشتای متفاوتی میشه داشت،
من تا آخرش میخونم تا ببینم چی میشه و نظر نهاییم درمورد کتاب رو میگم
هرچند تا الان فارق از اینکه نتیجه داستان چی میشه، چه از لحاظ قلم و زیبایی ادبی، و چه از لحاظ داستانی، عالی بود
دست مریزاد آقای بوتزاتی