یادداشت سحر رضایی

        اینکه این همه راه رو از فرانسه که آرزوی خیلی از جووناست بکوبی بیای ایران برای فراگیری دین و قرآن اونم توی زمان جنگ با اون شرایط، بعد اون همه سختی و تنهایی رو تحمل کنی خب در عین حال که برای من جالب بود یه حس عذاب وجدان هم بهم منتقل کردم، ما کجاییم با این همه امکانات! داریم چیکار می‌کنیم؟ اصلا تا الان چیکار کردیم؟ بدیهی‌ترین سوالات رو درمورد دین‌مون می‌تونیم جواب بدیم؟ خیلی عقبم خیلی…
خداکنه فرصت جبران باشه، خداکنه چیزایی که الان بهشون فکر می‌کنم همیشه یادم بمونه.
دست‌ ما رو هم بگیر ای شهید...