یادداشت فاطیما بهزادی

        هدایت توی این کتاب خیلی عمیق به بحران‌های درونی انسان مدرن می‌پردازه. شخصیت‌های داستان‌ها اغلب آدم‌هایی هستن که از جامعه جدا افتادن، با خودشون و دنیای اطرافشون در جنگن و حس پوچی شدیدی دارن.  روایت یه آدمیه که به نقطه‌ای رسیده که دیگه امیدی به زندگی نداره و انگار همه‌چیز براش تموم شده. این روایت نوعی اعترافه، یه جور درد دل با خودش، که پر از ناتوانی در پیدا کردن معناست.
به نظرم یکی از ویژگی‌های مهم این کتاب سبک نوشتن هدایته؛ ساده، صمیمی ولی پر از تصویرهای قوی و تأثیرگذار. اون خیلی خوب بلده با کلماتش یه فضای سنگین و غمگین بسازه، طوری که انگار خودت هم داری این احساسات رو تجربه می‌کنی.