یادداشت Hooman Arabnejad

        تا جایی که من کتاب رو مطالعه کرده‌ام( بخش اول بند هفتم)، تمامی شخصیت‌ها انگار یک بغضی درون خودشون دارن ولی به سبب شرایط حاکم نمی‌تونن غم‌شون رو ابراز کنن‌؛ تا اینجای کار شخصیت اصلی، وینستون، انگاری که همین غم و اندوه رو داره و برای ابرازش دست‌ به نوشتن می‌زنه با پیاده کردن افکارش بر کاغذ. اورول تو به نمایش گذاشتن حکومت‌های توتالیتر خیلی زبردسته و وینستون واسطه‌ایه برای بیان ویژگی‌های این نوع حاکمیت‌ها از طریق افکارش. خیلی مشتاقم که ببینم اوبراین چه‌طور فکر می‌کنه و آیا این دو فرد می‌شه که باهم هم‌دست بشن و ضد حکومت توطئه کنن؟ باید بخونم ببینم که چی پیش می‌آد.