یادداشت آروشا دهقان

                من رو به شدت یاد پرده‌خانه می‌انداخت. 
فوق العاده بود اما از اونجا که به اندازه‌ی پرده‌خانه ازش لذت نبردم، ناچارم یک ستاره کم کنم.
نمی‌دونم چرا لذت کمتری بردم. شاید شرایط روحیم موقع خواندنش متفاوت بود، شاید هم شخصیت‌ها به اندازه‌ی اون نمایشنامه پخته نبودند.
در کل، ندبه یکی از کارهاییه که واقعا دوست دارم اجرای صحنه‌ش رو ببینم. 
این نمایشنامه داستان زنانیه که در روزگار مشروطه در یک روسپی‌خانه (به قول خودشون طربخانه) زندگی می‌کنند. مثل آثار دیگه‌ی بیضایی، اینجا هم با زنانی پویا رو به روییم که در بند کلیشه‌های جنسیتی نیستند. قسمت‌های مربوط به مردان و گفت‌وگوهایی که درباره‌ی اوضاع جامعه داشتند هم خیلی خوب بود و باعث می‌شد نمایشنامه، خود‌بسنده باشه با این همه به نظرم اگر پیش از خواندش، نگاهی به تاریخ مشروطه داشته باشید بیشتر لذت می‌برید.
مهم‌ترین نقطه‌ی قوت ندبه، بزنگاه‌های به‌جا، فراز و فرودهای درست، غافل‌گیری‌های به موقع و پایان بندی بی‌کلیشه بود.