یادداشت ریحانه رحمانی

        چیزهایی را که از کف می‌روند و بازنمی‌گردند، حق است که به خاطره تبديل کنیم و در حافظه نگه داریم: کودکی را_با آن تنها ماشین کوکی شکسته و آن کنج دنج اتاق؛ مادربزرگ و پدربزرگ را_با آن بگومگوهای دائمی که با هم داشتند و دارند؛ آن خانه‌ی قدیمی ماه را که عموجان کوبید و درجایش یک خانه‌ی چند طبقه‌ی خیلی زشت ساخت‌؛ آن بازپرسی‌های کشدار و زندان‌های انفرادی را... اما نگذاریم که عشق، در حد خاطره، حقیر و مصرفی شود.
ترک عشق کنیم، بهتر از آن است که عشق را به یک مشت یاد بی‌رنگ و بو تبدیل کنیم؛یادهای بی‌صدایی که صدا را در ذهن فرسوده‌ی خویش_و نه روح_به آن می‌افزاییم تا ریاکارانه باور کنیم که هنوز،فریادهای دوست داشتن را می‌شنویم.