یادداشت مهدی عبدالعلی پور

        حظ وافر بردم
چقدر همه چیز این نمایشنامه به اندازه بود، نه از دیالوگ های پر تکلف و پر طمطراق خبری بود و نه از ادا و اطوار و اطاله صحنه برای انتقال مفاهیم، همه چیز موجز در عین حال عمیق
موقعیت ها و  شخصیت ها به شدت دقیق و خوب از آب درآمده که ضعف پیرنگ رو تا حد زیادی پوشش میده
چیزی که خیلی نظرم رو جلب کرد و باعث شد تا این حد از این نمایشنامه خوشم بیاد پرداختن به دوگانه عشق و هدف(شغل یا قدرت) بود که به نحوی با بورکمان همذات پنداری داشتم و به ویژه یکی از موضوعات مبتلا به افراد حاضر در جامعه های ایدئولوژیک و مذهبی مثل جامعه ماست.
بعد از اتمام کتاب همچنان یک ابهام باقی می مونه اون اینکه واقعا در دو راهی «عشق و هدف(وظیفه، قدرت و ...» چه انتخابی باید داشت؟