یادداشت مجتبی شیرانی

        اگر به من بگن اسم دیگه ای برای این نمایشنامه  بگو من میگم سمفونی مرگ رویا و امید
در نوشته های چخوف تراژدی و کمدی به طور جدایی ناپذیری در هم تنیده شده اند، فقدان وضوح و معانی تعریف شده از ویژگی های ذاتی درام اوست که در نهایت خواننده را دچار حیرت می کند. شخصیت پردازی در این نمایش فوق العاده است در طی روند نمایشنامه شما با شخصیت های متفاوتی مواجه میشوید که در زندگی معمولی دیده اید از کمال گرا تا تمامیت طلب و... 
در یک شهر اساطیری استانی روسیه در .  اواخر دهه 1800، موضوعی که عناصر مختلف را متحد می کند.  در این نمایشنامه حول محور زندگی خانواده پروزوروف، شامل سه خواهر ماشا، اولگا و ایرینا و برادر تا حدی ناکارآمد آنها آندری، شخصیت‌ها تحصیلکرده و روشن‌فکر هستند، اما از آنجایی که دانش بر دوش آنها بوده است، هرگز نمی‌توانند خوشحال باشند، تحصیلات آنها، به جز تأمین معاش، هیچ سودی برای آنها ندارد، و آنها را به رسیدن به هدفشان یعنی بازگشت به مسکوی محبوبشان نزدیکتر نمی کند، آنها ناراضی، غرق در رکود و به شدت از زمان حال خود ناامید هستند.  چخوف یک ایده ضد روشنگری را تکرار می کند و می گوید که شادی و تحصیل ارتباط درست و نزدیکی ندارند.  او از خانواده پروزوروف به عنوان قیاسی برای انعکاس واقعیت بیهودگی و ناامیدی که روسهای آن دوران تجربه کرده بودند استفاده می کند.  من این تصور را دارم که چخوف نمایشنامه را برای رساندن پیامی اجتماعی به معاصرانش که در زندگیشان گیر کرده اند نوشته است، به نوعی به آنها می گوید: به خودتان نگاهی بیندازید و ببینید چقدر زندگی شما بد و ترسناک است؟!  شهر مسکو که "سه خواهر" مدام در آرزوی آن بودند، برای خواهران پروسوروف زندگی ای را نشان می دهد که آنها ندارند و نخواهند داشت، مسکو همانطور که خواهران تصور می کنند وجود ندارد.  این رویای محقق نشده آنهاست که با هر اقدامی دورتر و شدیدتر می شود.  آنها دیدگاهی آرمانی نسبت به گذشته دارند و امتناع آنها از عمل و پذیرش مدرنیته منجر به رکود و کینه توزی می شود. چخوف هیچ تغییری در زندگی شخصیت‌هایش ایجاد نمی‌کند و شخصیت‌های او دستخوش تغییر نمی‌شوند، او فقط با شخصیت‌هایش همانطور رفتار می‌کند که زندگی با آنها رفتار می‌کرد!  آیا او بدین وسیله ما خوانندگان خود را وادار نمی کند که تصورات ما را در مورد زندگی و طبیعت انسان بررسی کنیم؟!