یادداشت سیده زهرا موسوی

        و بعد:
ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری 

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری 

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری 

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری