یادداشت •°|ܥ݆ܠܥ݆ܠܘ|°•

        بسم الله الرحمن الرحیم
در سه قسمت می‌خواهم نظرم رو بنویسم

سبک نگارش/ عنوان کتاب/نوع داستان‌ها

سبک نگارش این کتاب هوشمندانه بود؛ چراکه شما از هر کجای کتاب شروع به خواندن می‌کردید چیزی را فرامی‌گرفتید، چه از انتها به اول، چه از میانه کتاب به آخر و... چون داستان ها جز ارتباط با  شیوه زندگی یک شخص(حضرت زهرا(س)، پیامبر(ص)، حضرت علی(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع)) ارتباط رویدادی نداشت  همچنین در یک داستان هم انعطاف زیادی وجود داشت مثلا اگر صفحه ۸۱ و ۸۲ مربوط به یک داستان بود شما با خواندن داستان صفحه فرد و سپس زوج و بالعکس باز هم غرض نویسنده را دریافت می‌کردید.

اینکه کتاب 《داستان های روبه‌رو》 نامیده شده است به خاطر آن است که داستان صفحات زوج مربوط به زمان معاصر بود یا ساخته ذهن نویسنده یا اقتباس از واقعیت یا خود واقعیت بود  و داستان صفحات فرد روایات زمان حضراتی بود که نام‌بردم. با برقراری ارتباط معنایی بین این دو صفحه نتیجه داستان حاصل می‌شد.

نوع داستان های انتخابی در صفحات زوج واقعا جالب توجه بود، به خصوص آنجاهایی که بومی سازی شده بود و از کاراکتر های یزدی و یا بزرگان یزدی مثل آشیخ غلامرضا خراسانی(فقیه خراسانی) و شهید محراب صدوقی استفاده شده بود.
البته اینکه خود نویسنده یزدی هست در این انتخاب ها بی تاثیر نیست.
قلمشون مانا♡