یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

                بهرام بيضايى نمى‌نويسه، با واژه‌ها جادو مى‌كنه. چطور مى‌تونه اين همه كاراكتر خلق كنه، اين همه ديالوگ عميق بين‌شون رد و بدل شه كه نه تنها نشان از زيركى و مهارت بيضايى در به كار بردن واژه‌ها داره، بلكه تسلطش به زبان فارسى، تاريخ ايران، اوضاع فرهنگى و سياسى رو هم نشون ميده؟ اونم درحالى كه باعث مى‌شه اثرى تاريخى تبدیل به اثرى بى‌مكان و زمان بشه؟ زينب فقط زينب نيست، همون طور كه عبيدالله فقط يه نفر نبود و اين داستان تكان‌دهنده فقط مختص اون دوره‌ى تاريخى خاص نيست، تمام تاريخ ايران انگار با اين داستان تكرارى گره خورده.