یادداشت سید صالح ادراکی

        شکار مرگ از آن دسته نمایشنامه‌هایی‌ست که مرز میان بازی و واقعیت را چنان باریک می‌کشد که خواننده یا تماشاگر، بی‌آن‌که بداند، وارد صحنه‌ای از تردید، دسیسه و فریب می‌شود. آیرا لوین با مهارتی کم‌نظیر، داستانی را می‌سازد که در آن نویسندگی، قتل، طمع و بازی‌های روانی در هم می‌پیچند؛ بی‌آن‌که حتی لحظه‌ای از طنز تلخ یا تعلیق بی‌امان آن کاسته شود. 

در این نمایشنامه، صحنه همان‌قدر اهمیت دارد که کلمات، و سکوت‌ها گاه بلندتر از دیالوگ‌ها سخن می‌گویند. شکار مرگ نه‌فقط درباره یک توطئه‌ی جنایی، بلکه درباره خود نوشتن، شهرت، و وسوسه‌ی خلق اثری ماندگار است — حتی به بهای مرگ دیگری. 

خواندن این اثر، تجربه‌ای‌ست میان هیجان یک معما و تأملی درباره‌ انسان، که تا کجا می‌تواند مرزهای اخلاق و خلاقیت را جابه‌جا کند.