یادداشت محمود مطهری‌نیا

        کتابی حقیقتاً زیبا، مستند، خواندنی، دلچسب که جان می دهد برای گریاندن مخاطب. طبیعتاً در خلوت خواندنش ارجح است. نویسنده از منظر دوازده راوی، حضرت ابی الفضل و مادرشان ام الببین سلام الله علیهما را به زیبایی روایت می کند. گاهی قلم عجیب اوج می گیرد و خواننده را حیران می کند و چه زیبا کتاب  را به امام زمان علیه السلام ختم می کند.
نویسنده پایبندی فوق العاده ای به تاریخ دارد و ایراد گرفتن از این کتاب خیلی سخت بود و جز چند نکته مختصر کلمه به کلمه کتاب ارزشمند به شمار می آید و بعید می دانم بال پرواز نویسنده در این روزها و پس از فوتش نشده باشد.
📗  نویسنده گمان می کرده که در دوره معاویه مردم کوفه نیز مانند شامیان، امیرالؤمنین علیه السلام را لعن می کرده اند و در چند جای کتاب (مانند ص40-41، 44،  و...) این مطلب را می توان مشاهده کرد. از نظر تاریخی این ادعا درست نیست.
📗  تصویر نویسنده از حر و یارانش در بدو برخورد با امام حسین علیه السلام درست نیست و نویسنده توجه نداشته حر و یارانش از همان نخستین نماز به امام حسین علیه السلام اقتدا کرده و نماز جماعت خوانده اند(ص44).
📗  نویسنده  شخصیت تاریخی عبدالله و عبیدالله بن عباس و حتی خود عباس بن عبدالمطلب را به نوعی روتوش کرده و مثالب و مطاعان و نی ظلمهای ایشان به امیرالمؤمنین و امام مجتبی علیهما السلام را به نحوی سانسور کرده است(ص53).
📗  جایی نوعی مقایسه غیر مستقیم میان حضرت زینب و ام البنین سلام الله علیهما درباره تسلیم درباره مقدرات الهی و پیشگوییهای رسول خدا صلی الله علیه و آله از کربلا اتفاق افتاده که با سهو بیانی نویسنده خواننده به نحوی ام البنین سلام الله علیها را ممکن است در مقام بالتری نسبت به حضرت زینب سلام الله علیها احساس کند نستجیربالله که بی تردید ناشی از سهو قلم است(ص80-81).

به زیبایی درباره این کتاب نوشته اند: «رقص قلم ابوالفضل برای ابوالفضل(ع)»
رحمت خداوند بر مرحوم ابوالفضل زرویی نصرآباد
و به امید گوشه چشمی از ناحیه حضرت ابی الفضل علیه افضل التحیه و الثناء