یادداشت زهرا سیف اله زاده

        این کتاب، بعد از مجموعه آنه شرلی دومین اثری بود که از مونتگمری میخومدم 
واقعا داستانش یک تراپی هست و دید خواننده رو نسبت به زندگی تغییر میده دو نکته مهمی که من رو تحت تاثیر قرار داد این هاست:
۱)  ولنسی وقتی فهمید حداکثر یک سال زنده میمونه رفتارش رو به کلی تغییر داد و سعی کرد حداکثر استفاده رو از این مدت بکنه و در این مدت "واقعا زندگی کنه" 
حقیقت اینه که فرصت همه ی ما برای زندگی محدوده مگه چقدر مخصوصا توی جوانی فرصت داریم که با بطالت زندگی واقعی و لذت از اون رو به تعویق بندازیم؟ 

۲) ولنسی از پاییز و زمستان مناظر دریاچه میستاویس هم لذت میبرد و این یعنی یاید از همه فرصت های زندگی نهایت استفاده رو بکنیم

پ.ن: دنیا بدون آثار مونتگمری واقعا یک چیزی کم داشت