یادداشت حسام الدین داودآبادی

        کتاب «مهمان‌گاه»، پنجمین جلد از مجموعه‌ی شناخته‌شده «کاشوب»، خواننده را به سفری در روایت‌های شخصی و زیسته‌ی نویسندگان با امام حسین (ع) دعوت می‌کند. با این حال، این سفر برای خواننده همیشه به یک مقصد مشترک و عمیق ختم نمی‌شود.

جوهر اصلی یک روایت فردی، صداقت و خودافشاگری بی‌پرده‌ی نویسنده است. در «مهمان‌گاه» اما، بسیاری از روایت‌ها از این آزمون سربلند بیرون نمی‌آیند. نویسندگان اغلب در نیمه‌ی راهِ آشکارسازیِ درونیات خود توقف می‌کنند و حجابی میان خود و خواننده باقی می‌گذارند.

این خودسانسوری ناخواسته، فرصتِ یک همذات‌پنداری قدرتمند و درک عمیق را از مخاطب سلب می‌کند و و در نتیجه، کتاب برای من در سطح ستایش‌هایی نبود که پیش از خواندنش از افراد مختلف شنیده بودم.