یادداشت رضا صادقیان

        همیشه در نظر داشتم، در وقتِ مقتضی، اثری از ابراهیم گلستان بخوانم. ویدئوها و اظهارِنظرهایِ غوغاییِ او را در فضایِ مجازی دیده بودم و مایل بودم با نثرِ او نیز آشنا بشوم. اما راستش را بخواهید، چندان پسندم نیامد. گلستان اگرچه می‌کوشد از زبان آشنایی‌زدایی کند و از ابتذال بپرهیزد، نثرش به‌واقعْ مغلوط و ناموزون و پردست‌انداز است. اصالت ندارد. کوششِ او برایِ متمایزبودنْ مخاطب را وازده و دل‌زده می‌کند. حال، بگذریم از تبختر و تفرعن و پُرچانگی‌ها و حاضرجوابی‌هایِ گستاخانه‌ای که گاه حتی خودش هم، البته از زبانِ دیگر شخصیت‌هایِ روایتش، به آن معترف است.