یادداشت سید محمد بهروزنژاد

        به نام خدا.
چند نفر از اطرافیان از این کتاب خیلی تعریف می‌دادند. مشخص بود که خیلی دوستش داشتند. من هم با اینکه به این انتشارات و این نویسنده و بالاتر به این سبک رمان‌ها اعتماد نداشتم کتاب را شروع کردم. تا صفحه صد هم با دقت خواندم‌. باقیمانده‌اش را ولی تورق کردم. 
نه!
 این رمان اصلاً شاهکار نیست. در بهترین حالت اثری معمولی است.

زبان خیلی ضعیف و مناسب متن‌های اینترنتی و اینستایی(کپشن) است. 

روایت هم هیچ نوآوری‌ای ندارد. خطی‌ِ خطی است.

دیالوگ‌ها و صحنه‌ها و اتفاقات همه سرشار از کلیشه‌اند.

توصیفات بسیار محدود و ناقص و صحنه‌پردازی‌ نیز بسیار بی‌دقت و سرسری است.

پیرنگ اثر که طرفداران، آن را نقطه قوت این اثر می‌دانند در روزگار خودش جدید بوده اما الان چیزی برای ارائه ندارد. مهم‌تر از آن پیچش داستانی‌(توئیستِ) اواسط داستان اصلاً هنرمندانه اجرا نمی‌شود و بیشتر به فریب مخاطب می‌ماند. چون تا الان اطلاعات از او پنهان شده بودند و هیچ سرنخی برای پیدا کردنشان نبود!

در نهایت شعارزدگی و تحول شخصیتیِ ساده‌انگارانه_که اشکال اغلب رمان‌های مذهبی است_ همان نیمه رمق اثر را می‌گیرد و به تمامی آن را زمین می‌زند.

من نه موافق داعشم و نه مخالف جان‌فشانی‌های مدافعان حرم اما هنرمند متعهد باید بداند که حرف خوب را «باید» خوب زد. چرا که اگر این طور نشد می‌شود مصداق تبلیغ منفی: بهترین راه برای تخریب یک عقیده این است که به بدترین شکل تبلیغش کنی.

در نهایت به خاطر دغدغه‌مندیِ اثر و فضل تقدمش و طرح جلد و استفاده از استعاره زیبای چای در رمان این دو ستاره را دادم.

اینکه چرا معروف شده هم خودش قصه پرغصه‌ای است:
یکی اینکه کتاب جزو اولین‌های درباره داعش است
دو اینکه بخواهیم یا نه بسیارند کسانی که از اینجور رمان‌های اینترنتی و سانتی‌مانتال(احساسات‌گرایانه) خوششان می‌آید.

شهرت کتاب‌های اینچنینی نشان می‌دهد ما کتاب‌خوانان چقدر سلیقه‌های پرورش‌نیافته‌‌ای داریم.

به قول یک عزیزی(با دخل و تصرف!) آثار تورگنیف در قفسه‌ها خاک می‌خورند اما کتاب‌های جوجو مویز پشت سرهم چاپ می‌شوند.