یادداشت مهلا میرزائی

        ۶۰صفحه خوندم و حتی یک خطم نتونستم باهاش ارتباط بگیرم، بقیه صفحات رو روی دور تند و فقط با خوندن عناوین گذروندم.
نمی‌دونم چرا حس کردم بیشتر برای فرهنگ خود مردم کره نوشته شده و از اون بدتر عناوینش حس دستوری داشت(این کارو کن...اون کارو نکن...اینجوری باش...) نویسنده انگاری هیچ درکی از مفهوم انسان بودن نداره. من اگه تا آخر عمرم فقط بتونم دو الی سه تا از این عناوینو با تمام وجود درک کنم و مهم‌تر عمل کنم بهش تو زندگیم برد صددرصد کردم. وگرنه این همه اینجوری باش...اونجوری نباش... پیشکشم...