یادداشت فرنوش

        اگر بخوام بدون در نظر گرفتن کتاب‌های دیگه‌ای که ازش خوندم نظر بدم، کتاب هلو برو تو گلویی بود. کوتاه و بدون حرف اضافه و هر صفحه نقاشی‌های کیوتی داشت که به حافظه بصری کمک می‌کرد.
اگر بخوام با کتاب‌های دیگه‌اش مقایسه کنم به نظرم بیشترش تکرار مکررات بود. البته خودش هم اولش گفت که ما خیلی وقت‌ها خودمون خیلی چیزها رو می‌دونیم ولی لازمه بهمون یاداوری بشه.
,در کل من واقعا از خوندن کتاب‌های اندرو لذت می‌برم. هم ساده‌ان هم قابل درک هم شیرین و همیشه هم تا مدت‌ها حالم رو خوب می‌کنن.