یادداشت سهیل خرسند

                در سی و چهار سالگی و بر حسب یک اتفاق به سراغ مجموعه‌ی هری پاتر آمدم.
شخصا عاشق سبک رئالیسم جادویی هستم و کتاب‌های زیادی از این سبک مطالعه کرده‌ام اما به یاد ندارم کتابی را دست‌کم در حد یک رمان به سبک فانتزی خوانده باشم. هفته‌ی گذشته در توییتر می‌چرخیدم که تصویری از فیلم هری پاتر توجه من را به خود جلب کرد و از خود پرسیدم چطور هری پاتر را با این آوازه و شهرت، نه خوانده‌ای و نه تماشا کرده‌ای؟
از شیده‌، دوست عزیز و محترمم در خصوص هری پاتر یاری جستم.
پیشنهاد او این بود که ابتدا هر کتاب از این مجموعه را بخوانم و سپس به تماشای فیلم آن کتاب بنشیم. ضمنا او به من گفت که در سن دوازده سالگی به مطالعه‌ی این مجموعه‌ی جذاب پرداخته که البته در این مهم او تنها نبود. پس از صحبت با او از هر کدام از دوستان کتاب‌خوانم که سوال پرسیدم، به من گفتند در سنین نوجوانی این مجموعه را مطالعه کرده‌اند. به هر روی من کتاب نخست از این مجموعه را مطالعه کردم. اعتراف می‌کنم از آن‌جایی که یک رمان سخت از عالی‌جناب فاکنر (ابشلوم ابشلوم!) را به دست داشتم، با خود عهد بسته بودم که روزی دو تا نهایتا سه فصل از هری پاتر را بخوانم، اما آن‌قدر کشش داستان زیاد بود و متن کتاب روان که ظرف چهار روز کتاب نخست را به پایان رساندم. پس از مطالعه‌ی جلد نخست می‌توانم تصدیق کنم که این کتاب مناسب نوجوانان است اما به این معنی نیست که من از مطالعه‌ی آن لذت نبردم، چون آن‌قدر دوستش داشتم که قطعا به مطالعه‌ی ادامه‌ی داستان خواهم پرداخت. در نهایت من فیلم کتاب نخست را نیز تماشا کردم و از تماشای فیلم هم لذت بردم، هر چند که فیلم جزئیات بسیار کمتری به نسبت کتاب در بر داشت که البته کاملا طبیعی است. هری پاتر نیاز به معرفی من ندارد، اما به دوستانی که در سن من هستند و از خواندن آن مردد هستند، پیشنهاد می‌کنم هرگونه تردید را کنار بگذارند و از مطالعه‌ی آن لذت ببرند.