یادداشت مریم پیروی

        تمامش کردم؛ در نیمه‌ی شبی که انتهای روزی سخت و جان‌فرساست. نمی‌خواهم قبول کنم که در میان این همه سردرگمی، این کتابِ سرشار از وفاداری را خوانده‌ام...
چند نکته به ذهنم می‌رسد:
۱. برخی از نامه‌های شاملو، لحنی غرورآمیز دارند و در کل نامه هایش احساس خودخواهی را می رساند.
۲. نظم تاریخی در نامه‌ها رعایت شده اما اطلاعات ضمنی نیز لازم است؛ مثل علت نوشتن هر نامه و وقایع پیش از آن.
۳. فقط یک مورد از پاسخ‌های آیدا در این کتاب هست و جا داشت بیشتر از این آورده شود.
در کل لذت‌بخش بود و یک بار خواندن آن لازم است.