یادداشت دانیال شیری

        این کتاب
به تئوریِ نامحبوبم دلیلی محکم شد
چیزی که همیشه با خودم میگم:
ادبیات ایران رو بیشتر ادبیات همه‌جای جهان دوست دارم و زیباتره همه‌چیش!

قصه‌ی محمدِ زخم خورده که با چهره‌ی بشاش و لب خندونش اجازه نمیده دنیا ازش باج بگیره بخاطر تمام رنجایی که کشیده
ولی تصمیمی میگیره تا انتقام تمام رنج‌هارو بگیره
محمد نماد محبوبیت و شجاعت بود و تلفیق این شجاعت و محبوبیت و اسارت کشش داستان رو به شدت زیاد کرده بود
البته که خالقِ محمد و تنگسیر یعنی صادق چوبک انگارِ در مقامِ مستیِ تمام یا چیزی که انگار الهامی آسمانی‌ست از کلمات بهره میگیرد و قابِ نابِ صفحات کاغذش را با هیاهویِ ذهنش گران‌بها میکند
چوبک به معنای واقعیِ کلمه میتواند یک اسطوره باشد.
خوشحالم که این کتاب رو خوندم
و توصیه یه خوندن میکنم